Zelfacceptatie: de sleutel tot verandering

Mijn naam is Margreet. Ik ben een spontane, goedlachse dame van 48 jaar oud, wonende te Ridderkerk met mijn lieve kat. Sinds iets meer dan een jaar heb ik een fijne relatie. Ik wil heel graag mijn herstelverhaal delen, in de hoop hiermee te kunnen laten zien, dat er altijd hoop is.

Mijn verhaal begint in 2014. In dit jaar kwam er een ommekeer in het omgaan met mijn problematiek. Tot die tijd werd ik eigenlijk vooral beheerst door mijn depressieve klachten. Dit kwam tot uiting toen ik begin 20 was, in 1998, na het moeizame beëindigen van een enorm toxische relatie.  Ik had het gevoel dat het mij overkwam, en dat ik was overgeleverd aan de grillen van deze wispelturige ziekte. Mijn emoties overspoelden me, ik had een hekel aan mijzelf en relaties en vriendschappen liepen steeds stuk. Ik was zwaar gefrustreerd dat ik er maar niet aan leek te ontsnappen dat mijn leven één soort grote negatieve vicieuze cirkel was. Ik had geen doel, en voor mij leek mijn leven geen zin te hebben.

In voorgaande jaren had ik alle mogelijke therapieën die je maar kunt bedenken al wel gehad. Groepstherapieën, individuele gesprekken, cognitieve therapie, creatieve therapie. Steeds leek het wel wat te doen, ging ik weer aan het werk als ik me wat beter voelde. Mijn omgeving begreep niet dat ik thuis zat, en begreep zeker niet dat zo’n jonge meid depressieve klachten had.

DGT: de ommekeer

In 2014 kwam de uitnodiging voor Dialectische Gedragstherapie (DGT). Ik schrok in eerste instantie, want dat was toch vooral voor mensen met borderline? Niet voor mij? Ook zou het een heel intensief traject worden, er werd veel van je verwacht, én het zou een jaar duren. Ik was totaal niet gewend om zoveel zelf te moeten doen. Ik denk dat ik mezelf zag als slachtoffer van de depressie, en voelde me dus ook totaal niet in staat om de regie op mij te nemen. Ook mijn zeer slechte zelfbeeld speelde hier een grote rol in. Ik liet me leiden door de hulpverlening en door wat zij dachten dat goed was.

De DGT is er vooral op gericht dat je je eigen gedrag en denken gaat onderzoeken, en is een steunende therapie. Je leert onder andere vaardigheden om met jezelf en je emoties om te gaan. Jij doet zelf het werk en wordt ondersteund door de therapie. Een heel ander uitgangspunt. Ondanks dat ik het doodeng vond, ben ik de strijd aangegaan. Zo voelde het echt. Het was een moeilijk jaar. Mijn vader overleed plots, en mijn relatie eindigde ook nog eens totaal onverwachts.

Maar ik begon te merken dat het me juist goed begon te doen, dat ik de regie in eigen handen kon nemen. Ik kon naar mezelf kijken, en had veel meer inzicht dan ik dacht. Het gaf me een gevoel van eigenwaarde terug wat ik lang niet had gevoeld. Ook het zien dat je er niet alleen in staat, en dat anderen hier ook mee worstelden, en dat je dat met elkaar kon delen, gaf hoop.

Verstevigd zelfbeeld

Het stukje mindfulness, leven in het hier en nu, en het juist richten op de positieve dingen in plaats van de negatieve, heeft me enorm geholpen. Mijn zelfbeeld werd hierdoor langzaam maar zeker wat verstevigd. Hierdoor kon ik het roer omgooien. Ik voelde me geen gevangene meer van mijn klachten. Deze therapie heeft bij mij een verandering en besef teweeg gebracht. De verandering lag in het feit dat ik zag dat ik de regie over mijn eigen leven terug kon nemen. Dat ik niet waardeloos was, zelfs niet nutteloos en dat ik als mens ook iets betekende. Dit gaf mij kracht en hoop waardoor ik ook meer positiviteit ging uitstralen en hierdoor ook meer positieve mensen om me heen verzamelde.

Ik heb leren omgaan met mijn klachten. In plaats van ze zo ver mogelijk weg te stoppen, te vermijden, mezelf te isoleren, en niet meer verder te willen leven, heb ik nu geleerd het gevoel wél toe te laten, maar er niet meer naar te handelen. Te praten, afleiding te zoeken, mezelf niet af te wijzen, kijken naar wat ik wél heb in plaats van wat ik niet heb.

Pieken en dalen horen er bij

Begin 2021 kreeg ik een hele diepe, bijna fatale inzinking na een relatiebreuk, die zo onverwachts en wreed was, dat ik bang was dat ik weer van voren af aan moest beginnen. Maar ik wist aan welke bel ik moest trekken. Ik wist dat mezelf naar beneden halen me niet ging helpen, en mijn vertrouwen in mijzelf kwam sneller terug. Ik zag dat dalen er bij blijven horen. Ik leerde hierdoor juist ook weer hoe sterk ik ben, door hoe snel ik opkrabbelde. Het leven loopt niet in een rechte lijn. Het gaat met pieken en dalen. En accepteren dat die dalen er nu eenmaal zijn is misschien wel het allerbelangrijkste.

Acceptatie en eigenliefde

Mijn zelfbeeld heeft zich in de afgelopen jaren heel langzaam ontwikkeld tot steeds beter. Ook hier heb ik hard aan gewerkt, mede door een zelfbeeldgroep,  juist omdat ik mezelf dit eindelijk waard vond.  Het besef wat ik heb gekregen, is iets wat ik eerder nooit voor mogelijk had gehouden. Er werd wel gezegd; als je niet van jezelf houdt, kun je niet van een ander houden. Ik steigerde als ik dat hoorde, want écht wel dat ik van een ander hield! Maar van mezelf? Neuhhh… Mede hierdoor bevond ik mij steeds in relaties waarin ik bleef geven, maar mezelf vergat. Ik paste me altijd aan, waardoor niemand de echte Margreet zag, en ik uiteindelijk zelf niet eens meer wist wie dat was.

Maar ik heb geleerd dat eigenliefde de sleutel is tot verandering, tot groei, en acceptatie van jezelf. Je mooie onvolmaaktheden koesteren en niet haten. Je bent goed zoals je bent. En ja, dat is een lange weg. En die is voor iedereen anders. Maar je bent zelf zó de moeite waard, en het is zo mooi om dat door te mogen geven aan anderen. Ieder mens is mooi, is uniek, en wat kunnen we van elkaar leren!!

Ik wil heel graag een gedicht delen wat ik recent heb geschreven:

Golven

Al turende over de zee,
nemen gedachten mij mee.

Vele wegen ben ik gegaan,
en vaker dan me lief is ook,
heb ik daarbij stil gestaan.

Toch kijk ik nu om met een glimlach,
als ik mij herinner;
de voorspoed en tegenslag.

Het is juist als die zee,
die ik nu voor me zie.
Soms kalm en sereen,
soms zo wild, dat je het strand niet meer ziet.

Maar hoe harder je worstelt,
tegen de golven in probeert te gaan.
Hoe dieper je zinkt.
Wees juist kalm en behoedzaam.

Ga mee met de golven,
buig mee, zodat je niet breekt!
Leer te leven met zo min mogelijk controle.

Schat op waarde waar je nu bent.
Heb jezelf lief,
zonder dat je je imperfecties ontkent.

Zie, die golven nemen je juist mee,
Naar het onbekende,
Dus ervaar, en Leef!!