Ingezonden: Asociale dienst

Het is bijna 9 uur ‘s ochtends en ik loop de laatste stukje naar het kantoor van de Sociale Dienst. Het is hartje winter en het is buiten nog koud en donker. Met een mijn rugzak vol papieren meld ik me bij de balie en wordt al binnen 5 minuten geroepen voor een gesprek. Niet zomaar een gesprek, maar een rechtmatigheidsonderzoek naar mijn uitkering! Er wordt naar al mijn gegevens gekeken. Namelijk mijn bankrekeningen en aan de hand daarvan bepalen ze of ik recht hebt op mijn bijstand. Al snel werd ik vies aangekeken en werd er aan mij gevraagd waarom ik een bepaald bedrag op mijn rekening heb staan. Het is teveel wat ik eigenlijk mag hebben. Mij is nooit verteld dat je niet mag sparen. Het geld is gewoon opgespaarde bijstand waar ik recht op heb en waar ze met hun duivelse klauwen van af moeten blijven! Vervolgens wordt ik vernederd en overvallen met een zeer agressieve toon van praten. Ze schreeuwen tegen me wat ik allemaal wel en niet moet doen. Anders moet ik ook nog eens een boete betalen van duizenden euro’s! Het lijkt alsof ze Osama Binladen opnieuw te pakken hebben gekregen. Ik voel me rot, schuldig, minderwaardig en bedreigd…

Je herkent dit vast wel. De werkwijze van de moderne Nazi’s. Je moet dit en je moet dat, maar krijgen en mogen, ho maar! Je krijgt niets! Ook al doe je zo je best, ook al kan je het niet of is het niet mogelijk. Je moet en je moet! Anders wordt het de dood! Nou ja, stap voor stap dan hé. Eerst geen inkomen, dan nog een schuld erbovenop, rood staan, je huis verliezen, op straat honger lijden en bedelen. Dan word je door een of andere corrupte agent of een SD spion doodgeschoten… Oké even serieus. De Sociale dienst heeft dikke schijt aan mensen! Daarom heten ze nu de Asociale dienst!

Ze hebben schijt aan je

Het ging steeds slechter met me. Ik kreeg enorm veel stress en de agressie nam toe. Ik werkte destijds voor de gemeente als vrijwilliger. Ik had een administratieve functie. Mijn collega’s keken me een beetje bezorgd en raar aan. Ik was down en met mijn diepe verlaagde stem gaf ik af en toe korte antwoorden en voor de rest trok ik me enorm veel terug. Ik was alleen met mezelf bezig. De rest van de papieren in orde maken en printen en kopiëren als een gek. Mijn werk deed ik niet meer en was alleen maar bezig met dingen voor de Nazi’s aan het afronden. Die hadden mij namelijk bedreigd. Ze willen mijn bijstand stopzetten, terwijl ik in een hele verkeerde thuissituatie zat. De ruzie tussen mijn ouders, de slechte of geen band met mijn vader en de mislukte zoektocht naar werk en een woning voor mezelf.                                                                        Mislukkingen op het gebied van vriendschap en liefde.

Ik was een testosteronbom en vroeg of laat explodeerde ik. Ik sloeg alles kort en klein van toiletten tot kantoorruimtes, de lift of de muur in mijn kamer. Zelfs de sportschool was niet meer veilig, totdat ik daar op het kantoor werd geroepen en er rustig over gepraat kon worden. Zomaar iemands inkomen stopzetten kan niet. Het interesseert hen niet of je je huur en de rest van je rekeningen wel of niet kan betalen en of je op straat belandt.  Of denk aan alleenstaande ouders die alleen voor hun kleine moeten zorgen. De bijzondere relatie die ze hadden is stuk gegaan en het enige wat ze nog hebben in hun leven is hun kind. Niet iedereen heeft familie die even kan oppassen. Niet iedereen kan even alleen voor een kind zorgen. Daar wordt ook geen rekening mee gehouden. Zomaar bemoeien ze zich met ons geld. Ze gunnen je helemaal niets en ze zijn ergens ook wel jaloers. Het interesseert ze niet dat je ook boodschappen moet doen en dat je af en toe iets meer wilt uitgeven dan normaal. Jezelf verzorgen is ook wel belangrijk.
Ik werd zo psychisch gestoord dat ik gewoon niet normaal kon functioneren. Niet op mijn werk en niet in mijn privéleven. Het interesseert hen niet als je geestelijk niet helemaal goed in je vel zit. Dit is nogal zacht uitgedrukt, maar hoe je privésituatie is, is ook niet heel belangrijk, tenzij ze verplicht zijn daar rekening mee te houden. Uiteindelijk werd ik ook door mijn werkgevers op het matje geroepen en heb ik hen alles verteld. Met heel veel moeite kwam ik in aanmerking voor een speciale behandeling. Ik werd via team exit behandeld binnen de geestelijk hulpverlening en er werd naar mijn geestelijke kwalen gekeken.

Ik wordt in de gaten gehouden

Door de Sociale dienst was ik geestelijk niet meer in orde. Ik durf niet meer naar buiten. Ik voel me bedreigd en ik durf geen geld meer op te nemen, ook al heb ik thuis niets meer liggen en ga ik dood van de honger.
Ik had het gevoel dat ze me in de gaten hielden; met wie ik omging en wie ik lief heb. Tien keer over je schouders heen kijken als je bij een geldautomaat staat en iedereen op straat bot negeren als ze je iets willen vragen. Mijn telefoon deed ik uit als ik hem effe niet nodig had. Zo kon ik niet worden afgeluisterd. Ook plakte ik mijn webcam dicht met tape. Met wat slechter weer droeg ik al snel een muts of een donkere zonnebril. Ik vertrouwde niemand meer. Ik had het gevoel dat op elke hoek een spion stond. Een keer had ik op mijn werk  pauze en verliet ik het kantoor om een ommetje te maken. Toen verscheen er uit het niets een Antilliaanse man op de fiets die mij kleingeld vroeg. “Weer zo iemand die mijn geld wil hebben!” dacht ik toen. En negeerde hem. Vervolgens werd hij zo kwaad dat hij begon te schelden en ik schold terug en zei dat ie mij met rust moet laten. Daarna kwam hij mij achterna en dreigde mij neer te steken, maar liet het mes niet zien.
“Je doet maar! Ik heb geen geld!” zei ik toen en negeerde hem volledig. Ik liep verder en toen ik verderop omkeek was hij nergens te bekennen.

De politie kon voor de rest ook niets voor mij doen en ik liet het daarbij. “Misschien was het wel een spion van de Sociale dienst!” dacht ik. Zo gek hadden ze mij gemaakt. “Ze bespioneren mij. Ik kan geen normaal leven meer leiden”, deze woorden spookten door mijn hoofd. Ik had bijna de neiging om wapens aan te schaffen en mijn deur beter te beveiligen. Ik heb lange tijd met een keukenmes rondgelopen en nam het mee naar mijn werk en als ik naar mijn psycholoog moest, die namelijk in een van de gebouwen zat van de Sociale dienst. Ik kende bijna elke beveiliger en wist ongeveer per persoon hoe ik die moest uitschakelen. Zoveel haat had ik in mijn hart zitten. Het verschil tussen een slachtoffer en een dader is heel klein. Die omschakeling is zo gemaakt. Na een paar sessies gevolgd te hebben bij de psycholoog ging het steeds een stuk beter met mij. Maar ik zal voor de rest van mijn leven steeds af en toe over mijn schouders heen kijken. Ze zullen je altijd in de gaten houden en alles over je privéleven willen weten. Natuurlijk zal ik dan ook altijd voorzichtig zijn met mensen. Misschien ben ik dan wel minder gestrest en niet meer zo achterdochtig, maar dat kleine gevoel van voorzichtig zijn, zal voor altijd in mijn hoofd spoken…

Ze moeten mij met rust laten!

Of je kan of niet. Je moet 40 uur per week werken! Wie gaat er trouwens 40 uur per week werken? Wij mensen hebben ook nog een leven. Wanneer ga je met je familie/vrienden afspreken? Je mag niet eens ontspannen of genieten van het leven. Wanneer ga je sporten? Wanneer ga je je huishouden doen? Of leven die mensen van de Sociale dienst in varkenshokjes of vieze oude tuinhuisjes? Ach ja, misschien zien ze er daarom zo lelijk en onverzorgd uit. Vieze vuile varkens! Naar je werkervaring wordt er totaal niet gekeken. Ik heb vroeger bij de Gemeente Rotterdam gewerkt op diverse locaties. Ik was onderdeel van deze duivelse organisatie. Ook toen ik als jonge knul net van school ging en er geen werk was, ben ik bij de Roteb gaan werken. Vandaar ben ik steeds omhoog gaan kruipen en mezelf gaan ontwikkelen terwijl anderen steeds op dezelfde plek bleven zitten. Ik heb van alles gedaan en voor deze Nazi’s gewerkt, maar dat werd op een of andere manier niet gewaardeerd. Ook al deed ik intussen vrijwilligerswerk om mezelf te ontwikkelen. Zelfs dan wordt er tegen je gezeurd dat je betaald werk moet doen. Maar zelf weten ze geen ene moer van wat het beste bij je past en welke mogelijkheden er zijn. Ze geven je alleen een hoop stront met stress als toetje. Je moet dingen doen die je nog nooit van je leven gedaan hebt en waar je ook niet voor gestudeerd hebt. Een timmerman gaat niet even het werk van een hartchirurg overnemen. Die timmert je hart plat en heeft totaal geen idee wat hij aan het doen is. Ook ga je niet voor honderd man koken in een restaurant als je alleen maar voor jezelf kan koken en voor de rest geen andere recepten kent. Kortom het heeft geen zin om iets te doen als je daar geen diploma’s voor hebt en het je voor de rest ook niet motiveert. In werkelijkheid ben je binnen 1 uur al ontslagen en sta je op straat omdat je geen inkomen hebt om je huur te betalen. Laten we even eerlijk zijn… Er is geen werk! Zeker niet hier in Rotterdam en omstreken.

Ook als je medische klachten hebt, willen ze liefst dat je 40 uur per week gaat werken, burn-outs en depressies krijgt en uiteindelijk doodgaat, zodat ze alsnog je centen terug kunnen eisen. Kijk maar naar al die bejaarden die via de postcode loterij miljoenen winnen en binnen een jaar of twee al dood zijn, zodat de overheid het geld weer in handen krijgt. Dat zelfde trucje zie je terug bij de Sociale dienst. Tegenwoordig heten ze eigenlijk SoZaWe en geen Sociale dienst meer. Op dat gebied hebben ze namelijk flink gefaald. Het enige waar ze zich mee bemoeien is hoeveel geld je wel of niet mag krijgen. Het liefst stoppen ze je in een hokje waar je voor het grootste deel van je leven gaat werken, werken en nog eens werken. Ze zijn allang tevreden als je uit de bijstand bent en je centen mogen houden. Ook al overlijd je door een mega heftige burn-out, beroerte of een zelfmoord poging. Iedereen wil wel werken. Je moet iets doen wat je kan, wat je leuk vindt, dat bij je past en waar je je thuis voelt of gelukkig van wordt. Alleen dat motiveert! De mens moet deze vorm van vrijheid kunnen krijgen. Dit moet gegund kunnen worden.

Boete VS Bonus

Maar zoals ik al zei: Tegenwoordig heten ze geen Sociale dienst meer, maar SoZaWe.
Dat staat voor Sociale Zaken en Werkgelegenheid. Maar waarom heten zij nou eigenlijk SoZaWe? Ze houden zich niet bezig met goede en juiste banen. Het enige wat ze interesseert zijn de centen die mensen hebben en die ze terug kunnen eisen. En als ze je zogenaamd aan een baan willen helpen dan is dat vanwege een bonus die ze krijgen. Een bonus? Ja een bonus! Als klantmanager of werkconsulent krijg je een bonus op je salaris als je in een bepaalde periode al je “klanten” aan een baan hebt geholpen. Ach ja, eerder gedwongen dan geholpen. Daarom krijg je de allergekste banen onder je neus geschoven. Dingen waar je nog nooit van gehoord hebt, waar je niet voor geleerd hebt en die je totaal niet motiveren of interesseren. Mensen in de bijstand krijgen helemaal geen bonus. Het enige wat we nog maar net mogen is maximaal 28 dagen met vakantie gaan. Of je nou naar het buitenland gaat of in het binnenland blijft. Er wordt in de maand juni dan ook maar een beetje vakantiegeld uitbetaald. Toevallig de maand met de meeste rekeningen. Je hebt niets aan je vakantiegeld. Het is ook zo op. Daarom is dit zeker niet als een bonus te zien.

Maar goed, van de Sociale dienst moeten we alle troep accepteren. Wij mensen zijn voor hen helaas niet allemaal hetzelfde en zullen uiteindelijk ook niet hetzelfde werk kunnen uitvoeren. Maar dan alsnog gaan korten op je uitkering of een boete geven. Alleen maar omdat je voor jezelf opkomt en niet de eerste en de beste stront die ze je aanbieden accepteert. Ze beseffen niet hoeveel levens zij kapot hebben gemaakt. Al die verhalen die ik heb gelezen en gehoord. Ik vind dit zo erg voor al deze gebroken mensen. Wacht maar tot al die medewerkers ooit hun baan verliezen en op straat komen te staan. Dan zien ze hoe het is om geen normaal leven meer te leiden. Ergens weet ik dat al deze mensen van de Sociale dienst op een dag hard worden teruggepakt voor alles wat ze gedaan hebben. Hun levens zullen overhoop worden gehaald door karma of een of andere persoon. En ik zal helemaal niet raar opkijken, maar met een gemene, enge grijns op mijn gezicht het laatste nieuws met plezier lezen en rustig verder gaan met mijn leven…

Noot: de in dit artikel beschreven mening van de auteur is persoonlijk en staat los van die van de redactie/Zorgbelang