Detentie

Detentie

Na een korte detentie van twee maanden ten gevolge van financiele moeilijkheden in het verleden en met de feestdagen achter de rug ben ik weer begonnen met schrijven en ik wou jullie wat vertellen over mijn detentie in Alphen aan de Rijn. De afdeling waar ik terecht kwam is een afdeling voor kort gestraften en er heerst een sober regime. Dat houdt in dat je niet langer dan 56 dagen op deze afdeling mag zitten. De reden dat je er maar 56 dagen mag zitten is dat je 22 uur per dag op je cel zit, je hebt maar 1 uur recreatie en 1 uur luchten. De rest van de dag zit je achter de deur. Dat is best wel een rot ervaring, want je voelt je erg alleen.

Normaal gesproken zit je met 2 man op een cel, maar omdat ik op een zorgafdeling zat kon ik mijn cel voor mijzelf gebruiken. Om acht uur ’s ochtens gaat je deur open; dan kan je een uurtje luchten en in de middag kan je een uurtje recreatie nemen. Je mag in je cel niet schilderen of andere activiteiten doen, dat mag alleen maar in je recreatie uur.

In mijn geval was het ook nog eens erg koud in mijn cel omdat mijn verwarmingstoestel stuk was. Als er iets is dan kan je op een belletje drukken en dan krijg je iemand van de bewaking aan de lijn die je klachten aanhoort, en je dan naar de dokter of psychiater doorverwijst.
De dokter of psychiater geven in de meeste gevallen medicatie om je rustig te houden . Wat mij opviel is dat er veel oude en gehandicapte mensen op mijn afdeling zaten, er zat zelfs een man die slokdarmkanker had en nog maar een paar weken te leven had, ik wil daarmee eigenlijk zegen dat de justitie geen uitzonderingen maakt voor bepaalde mensen of je nou oud of gehandicapt bent of in een rolstoel zit, je wordt gewoon in een celletje gestopt en aan je lot over gelaten.

Ik heb al wat ervaring van mijn eerdere detentie, en bij inkomst had ik mij al gelijk als reiniger opgegeven. Dat weten de meesten niet dus ik mocht al na twee weken mee draaien met de reinigers om hun baantje over te nemen als ze naar huis toe mochten . Dat is in detentie in de meeste gevangenissen een baantje waardoor je deur van ’s ochtens acht uur tot ’s middags vijf uur open staat, want je moet allerlei werkzaamheden voor de bewaking doen zoals eten uitdelen , zeep, tandpasta en reinigingsmiddelen om je cel schoon te houden uitdelen, ook moet je de afdeling schoonhouden, daarvoor moet je stofzuigen en dweilen, en je moet de was van je medegedetineerden wassen, je bent dan ook met zijn tweeën.

De afdeling waar ik zat konden 35 man zitten en het was er altijd vol met veel kort gestraften. Soms komen ze maar voor 2 dagen en dan mogen ze al weer naar huis, dat betekent dat iedere keer als er een cel vrij kwam ik deze schoon moest maken en nieuwe lakens en andere spullen moest vervangen voor de volgende . Je moet begrijpen dat ik heel blij was met mijn baantje want je bent heel de dag bezig en de dagen gingen dan ook snel.

In de meeste gevangenissen krijg je een vergoeding voor je werkzaamheden als reiniger, in mijn geval was dat niet zo – heel raar – maar ik kon eten pakken wat er over was, ik zat nooit zonder koffie en mijn celdeur was heel de dag open, ik mocht bellen wanneer ik wou dat is al een groot voordeel .

Bij mijn detentie had ik gelukkig veel te doen, dat kon je van de anderen niet zeggen; sommige draaiden helemaal door van de eenzaamheid, dat is mij deze keer bespaard gebleven.

Hiermee hoop ik jullie zo een beetje een idee te hebben gegeven hoe het er tegenwoordig aan toe gaat in de gevangenis. Het is zeker geen pretje meer; eenmaal in de handen van justitie ervaar je de sobere dagen van de gevangenis en heel wat jongens zie je achteruit gaan deze dagen. As je heel de dag tegen niemand kan praten, je je niet goed kan bewegen, je ook nog eens op een dun en plastic matrasje moet liggen, denk je er je de volgende keer wel na over de mogelijke gevolgen van je daden.