Vandaag is het op de dag af twee jaar geleden dat ik stopte met het drinken van alcoholhoudende dranken. Super trots op mezelf dat ik er van af ben gekomen en het zo lang volhoud. Er zijn meerdere stoppogingen voor nodig geweest. De een duurde langer dan de andere. Respect voor een ieder die ook een verslaving of slechte gewoonte de rug toe weet te keren. Drugs worden niet getolereerd in dit land, roken is uit de mode, maar een drankje drinken is voor velen de normaalste zaak van de wereld. Het wordt bijna verheerlijkt om ons heen.
Alcohol is een sluipmoordenaar en net zo schadelijk als tabak en harddrugs. Je begint klein en, als je er gevoelig voor bent, sta je er ’s ochtends mee op. Dat is mij gelukkig nooit gebeurd, maar iedereen kent de verhalen. Puur vergif voor lichaam en geest. Ook ik heb de excessen meegemaakt. Kotsend in de nachtbus van Rotterdam naar Vlaardingen bijvoorbeeld. Je bent jong en ja, dat kan dan gebeuren. Maar wat begint als lollig drinken tijdens het uitgaan verandert in systematisch alcoholgebruik. Dat het gebruik van alcohol ook levensgevaarlijk is laten twee incidenten zien. Ik neem u mee in twee verhalen die mij een leven lang bijblijven.
In de winter van het jaar 2010 drinken mijn broer, mijn beste vriend en ik thuis een paar stevige 10.0 biertjes. Even indrinken heet dat. Vervolgens vertrekken we met z’n drieën naar de kroeg in het centrum van Vlaardingen. Beetje stuiteren op foute muziek. Mijn maat neemt de eerste rondjes voor zijn rekening. Ik had geen cash geld op zak en besluit in aangeschoten toestand om geld te gaan pinnen in het winkelcentrum. Wie immers de smaak te pakken heeft, gaat door. Dik aangeschoten weet ik de pinautomaat te vinden en weet ik met enige moeite 10 euro uit de muur te trekken. Maar ja dan moet je nog terug. Het bier is goed naar mijn hoofd gestegen.
Het Liesveld in Vlaardingen heeft 2 stenen trappen. Op de heenweg was ik beneden gekomen, op de terugweg gaat het echter mis. Halverwege de trap struikel ik met mijn dronken kop voorover, ik land op hoofd en knie. Door de alcohol voel ik niet al te veel pijn maar bloeden doet het zeker. Enigszins verward vind ik de weg terug naar de kroeg. Daar staan mijn broer en mijn vriend me op te wachten. Het lukt mij niet om in mijn jas te komen, zo dronken was ik. Er is politie ter plekke. Die laten me die nacht gewoon naar huis fietsen. Enigszins bezorgd over mijn wonden besluit ik langs de eerste hulp te gaan om er naar te laten kijken. Later die nacht kom ik thuis. Mijn maat en broer slapen die nacht bij mij. De schaafwond op mijn knie is vrij diep en een eerste ‘aandenken’ op mijn knie in de vorm van een litteken is geboren.
In de jaren die volgen drink ik geregeld meer dan goed voor me is. Echte excessen blijven uit, tot het jaar 2015. In het voorjaar van 2015 koop ik twee kaarten voor Tiziano Ferro, een Italiaanse artiest die in Nederland niet zo bekend is. Daar luister ik af en toe eens naar, als ik mijn held Eros Ramazzotti een beetje zat ben. Hij treedt eind juni 2015 op in het Olympisch Stadion van Rome. Gestuwd door mijn liefde voor Italiaanse muziek besluit ik deze onderneming te aan te gaan. Omdat ik weinig reiservaring heb biedt een vriend mij aan om mee te gaan, een mooi gebaar.
Maar ja dan gooit mijn alcoholgebruik drastisch roet in het eten. Ergens 2,5 week voor mijn reis naar Rome ga ik op bezoek bij een echtpaar waar mijn broer bevriend mee is. De volgende dag zou ik met mijn broer naar familie in Almere gaan om te barbecueën. We kopen een sixpack bier bij de Hoogvliet. Een paar biertjes kan toch niet veel kwaad. Kan je makkelijk de volgende dag weg. Bij een normaal persoon wel maar nee, het gaat compleet mis. Opeens verschijnt er een fles Goldstrike op tafel. Voor wie dat niet kent, dat is een drank met stukjes ‘goud’ en een dikke 40% aan alcohol met kaneelsmaak. Ja, dan loopt het dus enorm uit de hand. We laten ons volkomen gaan.
Stomdronken besluiten we om per fiets naar te huis te gaan. Dit had nooit mogen gebeuren. Al slingerend pleur ik van mijn fiets. Ergens in Vlaardingen, ik zou niet meer weten waar precies. Mijn broer, die er net zo erg aan toe is als ik, valt ook van zijn fiets. Dit op een andere plek omdat hij een andere kant opging. We zijn beiden afgevoerd per ambulance. Mijn verwondingen vallen mee. Uiteindelijk hou ik er een tweede aandenken aan mijn andere knie aan over. Mijn broer echter ligt een nacht op de Intensive Care met een ernstige alcoholvergiftiging. De volgende ochtend ga ik hem opzoeken met zijn toenmalige vriendin. Als je het hebt over dieptepunten in mijn leven dan is dit er eentje.
Maar de gevolgen bleven niet beperkt bij een ziekenhuisbezoek. Mijn stemming staat onder druk. In samenspraak met mijn familie besluit ik dat het genoeg is geweest, ik ga naar de afkickkliniek van GGZ. Weg vakantie naar Rome, weg concert van Tiziano Ferro. Ik moet de vakantie cancellen en laat dit aan die ‘vriend’ weten. Tot op de dag van vandaag heb ik niks meer van hem vernomen. Triest. Een maand zit ik vrijwillig op de detoxpoli van GGZ Schiedam. Veel helpt het allemaal niet want enige tijd later verval ik weer in oud gedrag: ik drink gewoon nog 2 jaar door. Meermaals sta ik aangeschoten voor de Turkse snackbar om meer bier te kopen met de gedachte of dit nu wel verstandig is. Dan toch naar binnen gaan om Pools bier te kopen, dat heet verslaving.
Ik kan helaas niet genieten van één drankje omdat het daar niet bij blijft. Ik ben verslavingsgevoelig, ieder mens is dat op zijn of haar manier. Een ieder heeft zijn verantwoordelijkheid hierin. Zonder verslaving voor het een of ander is het leven ook maar saai. Doe dan maar een verslaving zonder nadelige bijeffecten. Lekker gaan wielrennen of een Italiaans cd’tje opzetten.
Vanavond vier ik met mijn tweelingbroer en een goede vriendin dat ik twee jaar geleden afscheid nam van de fles en het blikje. Ik drink er een alcoholvrij biertje bij. Niet iedereen kan dat want het smaakt vrijwel gelijk aan een echte. Dat is voor iedere ex-alcoholist een eigen keus. Er bestaat niet zoiets als de grootste alcoholist of de beste niet-gebruiker. We hebben één ding gemeen: als we er eentje pakken zijn we in no-time weer terug bij af. Nu, twee jaar later, heb ik geen alcohol meer nodig om het naar mijn zin te hebben. Ik geniet van de kleine dingen om me heen zoals een weekje in Drenthe zijn om mijn ouders te ondersteunen. Ik proost op weer op een mooie dag, al dan niet met een 0.0 drankje.
Het gevaar op terugval is er echter altijd. Eens verslaafd, altijd verslaafd. Iedere dag moet je hem weer laten staan. Er zijn momenten dat het verlangen er is om weer eens lekker door te zakken maar het kan niet. Ik niet in ieder geval. Maar als ik terugdenk aan de 2 incidenten die mijn leven getekend hebben tot op zekere hoogte dan blijf ik er van af. Het is het allemaal niet waard.
De gebruikte afbeelding is rechtenvrij.
1 reactie
Inderdaad, drank maakt meer kapot dan je lief is. Houd vol!