Participatie in de praktijk ?

Hoe kunnen we zorgen dat burgers individueel meer gaan doen, zodat de professionele zorg een stapje terug kan doen? Dat die vraag niet eenduidig te beantwoorden is, wordt volgens promovenda Jager-Vreugdenhil onder meer veroorzaakt doordat in de wet (WMO) de kernbegrippen participatie en sociale cohesie niet nauwkeurig gedefinieerd zijn.
Doordat kernbegrippen niet precies gedefinieerd zijn, ontstaan er soms opmerkelijke verschillen in wat de overheid eronder verstaat, en hoe burgers er tegenaan kijken.
Bijvoorbeeld: het begrip zelfredzaamheid. De wetgever introduceert dat in de Wmo als zo veel mogelijk zelf doen zonder een beroep te hoeven doen op professionele hulp.
Veel burgers zien zelfredzaamheid echter heel anders: zij noemen zichzelf juist zelfredzaam als ze de weg naar professionele zorg weten te vinden,
zodat ze geen beroep te hoeven doen op familie, vrienden of buren.