Ze gaan komen, nee nu echt! Er is binnenkort geen ontsnappen meer aan; de herhaaldelijk door Geert Wilders aangekondigde tsunami aan vluchtelingen. Overigens waarschuwde hij ons eerder al voor tsunami’s van Roemenen , Bulgaren en ook nog een verschrikkelijke “Moslim-tsunami”…
Of bovenstaande helemaal onzinnig is? Zeker niet. Natuurlijk zijn er grote mensenmassa’s op zoek naar een beter leven. Belachelijk hoor ik u denken… leven in een land waar je de hele dag heerlijk in het zonnetje aan de waterkant kunt liggen met een colaatje en patatje oorlog , wie wil dat nou niet? Dat zonnetje… daar zit dan wel iets in, echter is dit dan ook het enige dat een vorm van realiteit bevat. Wat hebben de mensen daar dan eigenlijk wel? Bitter weinig, zeker als je dit vergelijkt met onze wegwerp en overschotten-maatschappij. Zou dit grote contrast toeval zijn?
Zelfkritiek op zijn plaats
Er bereiken ons door de jaren heen steeds vaker schokkende berichten over uitbuiting van lokale bevolkingen. Van de kledingindustrie in India, de tapijtindustrie in Pakistan, tot het inzetten van kinderen in de landbouw en familiebedrijven in Afrika. Vaak leveren de schamele inkomsten niet genoeg op, om het gezin waaruit deze kinderen komen het hoofd boven water te laten houden. Dit omdat de volwassenen te weinig verdienen, of helemaal geen werk meer hebben. Hoe kan het dat hele families zich een ongeluk werken voor een paar cent per uur in de goudindustrie, terwijl wij dit kopen en verkopen voor honderden euro’s? Dat roept de vraag op, wie er verantwoordelijk is voor deze uitbuiting. Zijn dat de ouders van de kinderen, de lokale of landelijke overheden, of zou een stukje zelfkritiek richting onze westerse maatschappij op zijn plaats zijn?
Onderhandelingspositie vaak slecht en onderschikt
Op de eerste plaats zijn de overheden van landen waar mensen worden uitgebuit, absoluut verantwoordelijk. Toch zijn ook zij afhankelijk van mechanismen op het gebied van vraag en aanbod, en is hun onderhandelingspositie vaak ronduit slecht en onderschikt te noemen. Wanneer dit niet het geval was, dan zouden diezelfde overheden kunnen zorgen voor stabiele en redelijk betaalde arbeid. Dit is een belangrijke basis voor het uitbannen van ongelijkheid en uitbuiting. Laat het nu juist ons westerse consumentengedrag zijn, wat een grote rol speelt in het uitblijven van deze stabiele basis. Het altijd “de beste deal” willen hebben en de mentaliteit van “goedkoper kan niet”, zorgt voor een dynamiek die heel wat onrecht in stand houd. Wat is het ons waard hierin verandering te brengen… willen wij wel eerlijk delen?
Op zoek naar maar een fractie van wat voor ons gewoon is
Ze zijn er al! Dagelijks komen op vele kusten de gammele bootjes gevuld met vluchtelingen aan. Doodgewone vaders, moeder en kinderen. Mensen die op zoek zijn naar maar een fractie van wat voor ons gewoon is; een veilige plek, voldoende eten en drinken, een dak boven het hoofd, onderwijs, het vooruitzicht op een goede toekomst. Door sommigen samengevat als “rijke gelukzoekers die gebruik komen maken van onze voorzieningen”. Dat deze voorzieningen uitsluitend kunnen bestaan door de wijze waarop wij onze positie als “rijke westen” tot stand hebben gebracht en handhaven, dat is een heel ander verhaal. Zelf binnen het rijke westen blijven we dit spel spelen. Er zijn slechts een paar landen die te maken hebben met de hartverscheurende werkelijkheid van “de tsunami van vluchtelingen”. Wij zien de beelden dagelijks in het journaal, en hopen vooral dat het daarbij blijft. In het journaal, in die paar landen, buiten onze landsgrenzen…
