Een jarenlange voortdurende bureaucratische strijd lijkt vooralsnog tot een einde te zijn gekomen. Dit met een treurige uitkomst als resultaat. Terwijl haar kinderen Howick (12) en Lili (11) onderdoken zaten (en nog altijd zitten), voltrok zich gisteren de gedwongen uitzetting van moeder Armina Hambartsjumian. Een hardvochtige beslissing, waarmee ons land de rode lijn wat humaniteit en mensenrechten is overgegaan. Nooit eerder kwam het voor, een moeder die zonder haar kinderen ons land is uitgezet…
Focussen op de onschuld
Ieder verhaal heeft verschillende kanten. Natuurlijk zijn er vragen te stellen bij de houding van deze moeder zelf. De haar aangereikte procedure op procedure leverden weliswaar negen jaar uitstel op, maar het was duidelijk dat de kans op een definitief afstel zo goed als nihil was. Is het verkeerd om gebruik te maken van de bureaucratische regelgeving, rechten en de ruimte die deze geeft? Juist in deze fase van haar leven, konden de nog jonge kinderen in alle veiligheid opgroeien. Zou er echt iemand
bestaan die deze kans niet zou aangrijpen een beter leven voor zichzelf en zijn of haar kinderen te waarborgen? De maatschappelijke discussie richt zich nu vooral op de eigen verantwoordelijkheid van deze moeder versus de regelgeving rondom het verkrijgen van een verblijfsstatus. Zou het niet beter zijn om te focussen op de onschuld in plaats van schuld? Wie of wat er in deze zaak ook onzorgvuldig of onverantwoordelijk zijn geweest, de nu ondergedoken kinderen staan hier volledig buiten. Juist daar had de nadruk op moeten liggen bij het nemen van de beslissing deze moeder uit te zetten: de kinderen.
Zo Hollands als een stroopwafel
Waar wereldwijde mensenrechtenorganisaties al vaker kritisch over het ooit zo tolerante landje aan de zee zijn geweest, laat Nederland zich van zijn meest lelijke kant zien. Laten we voor de toekomst eens structurele stappen zetten op weg naar een eerlijke regelgeving en een rechtvaardig kinderpardon voor kinderen die door hun lange aanwezigheid zo Hollands als een stroopwafel zijn. Een toekomst waar kinderen niet meer worden opgesloten in cellencomplexen, hiervoor humane alternatieven zijn. 
Binnen de huidige aanpak en regelgeving, is het normaal om kinderen op te sluiten en het gevoel te geven dat ze iets heel ergs hebben gedaan. Dit kan een enorme impact hebben op een kinderleven, en komt bovenop hetgeen juist deze kinderen al hebben moeten doorstaan. Laten we hopen dat de uitzetting van Armina Hambartsjumian niet voor niets is geweest, dat het iets in gang zal zetten. Zowel in de samenleving als aan de formatietafel van het te vormen nieuwe Kabinet.
