Oorlogsverklaring aan de psychiatrie.

oorlogDat klinkt nogal heftig, oorlogsverklaring, maar het blijkt nodig te zijn om het ultra logge, zelfgenoegzame instituut psychiatrie tot een beter presteren te dwingen, daar waar verstandige woorden hun uitwerking volledig missen, en intern weggelachen worden.

Wetmatigheid
Het is werkelijk schokkend om te moeten constateren dat het schijnbaar een wetmatigheid is, dat hoe lager het salaris, des te meer controle, sturing en commentaar men krijgt! Dus omgekeerd: hoe hoger de salariëring, (en van psychiaters is dat torenhoog) des te autonomer en controle-armer men maar kan ‘werken’ (!). Zij kunnen voor een (heel) groot deel doen en laten zonder hiervoor verantwoordelijkheid af te leggen. (met alle gevolgen van dien!) Zij keuren hun eigen vlees…

Motivatie en verantwoordelijkheid
Ik vraag me werkelijk af, (de goeden niet te na gesproken!) of deze lieden wel bewust zijn van hun grote verantwoordelijkheid; hun (bijna opzettelijk) falen c.q. nalatigheid, hetgeen tot onder andere suïcide kan leiden! Het besef van verantwoordelijkheid hangt nauw samen met de motivatie om dit werk te doen, en daarmee kun je zeggen: aan de vruchten herkent men de boom… Motivatie is alles en daar zou bij de opleiding meer aandacht aan moeten worden besteed. Ook een hoog, vast salaris werkt niet ten positieve mee; er zit immers geen enkele prestatie prikkel in …

De Autistische psychiatrie
Ik verwijt deze beroepsgroep een bijna autistisch doen en laten! Overleg inspraak en kritiek op hun solitaire handelen, alleen gecontroleerd door hen zelf, is in de praktijk niet gewenst en kritiek daarover vindt een doof oor (de slager keurt zijn eigen vlees!) Een hautaine houding van: Wij weten het allemaal wel en hoe waag jij het je er mee te bemoeien (?) is hetgeen je tegemoet kunt zien. In mijn stuk: ‘Help de psychiater is knettergek’ heb ik al enige wantoestanden beschreven die ik heb meegemaakt; hier zal ik er nog een (symptomatische!) vertellen. Vier jaar geleden maakte ik bij een kennis mee dat de 13- jarige zoon ernstige psychische klachten had en vertoonde. Deze jongen is veelvuldig naar jeugdpsychiaters geweest en ook in een jeugdpsychiatrisch centrum diverse dagen geobserveerd, maar de Grote Deskundigen kwamen er niet uit. Ik had die jongen enkele malen meegemaakt en zei tegen mijn kennis, dat hij psychotisch was en dat hij Risperdal (antipsychotica) moest krijgen. Zij vroeg dit bij het team van de jeugdpsychiatrie na, en zij zeiden: “Nee, hij is niet psychotisch en hij krijgt geen Risperdal.” Drie maanden later, wat voor het gezin als voor de jongen een zeer grote belasting was, (hij had in die periode suïcide kunnen plegen; hij wilde niet meer!), zeiden deze Grote Deskundigen: “Ja hij is toch psychotisch en hij krijgt Risperdal”(!!!) Ik had dat al bijna drie maanden eerder geconstateerd als niet deskundige! Toen de jongen op de goede dosering zat, is hij spectaculair vooruitgegaan. Wat betreft die Grote Deskundigen, heb ik nu aan hen de vraag: “Ben ik nu zo slim, of zijn jullie nou zo dom? (!)”

Hoor aan en laat kletsen
Alleen kritiek hebben zou wel erg gemakkelijk zijn. Ten aanzien van deelgebieden van de psychiatrie heb ik innovatieve ideeën. Reeds in december heb ik deze op voordracht van een bestuurslid van mijn GGZ instelling, bij een beleidspsychiater naar voren gebracht. Deze was zeer enthousiast over mijn ideeën en visie ten aanzien van de weg welke de psychiatrie zou moeten gaan. Edoch, nu na acht (!) maanden, is er nog totaal niets veranderd; lees verbeterd, aldus lijkt het er veel op dat men denkt: lul maar raak voor een knaak! Mijn conclusie is uiteraard, dat je niet serieus wordt genomen als ‘outsider’ ook al heb je prima ideeën!

Mijn plannen
Ten aanzien van de diagnostiek heb ik ernstige bezwaren; men heeft mij immers tientallen jaren zonder juiste diagnose laten lopen, en dat heeft er veel mee te maken dat een psychiater de enige is die jou als patiënt ziet. Bij zeer eenvoudig te diagnosticeren patiënten is dat geen probleem, maar als het moeilijker is dan dienen ook anderen zoals een psycholoog, en bij een verdenking ook een ervaringsdeskundige op dat gebied erbij betrokken te worden. Ook een collega laten kijken naar deze casus is dan geboden. Een diagnose moet zeker binnen een half jaar gesteld zijn. Lukt dat niet, dan dient de patiënt te worden overgedragen aan een collega. Zo voorkom je dat iemand jarenlang vruchteloos en met een foute diagnose bij dezelfde falende psychiater blijft.

Overigens moeten de psychiaters er beter op bedacht zijn zich niet primair te richten op de zogenaamde overlap, die gemakkelijk bij verre het meest in het oog springend kan zijn, terwijl dit een slechts ondergeschikt (bij)probleem is. Hierbij speelt het monster: perceptie duidelijk een destructieve rol, als de hulpverlener hier niet voor op de hoede is, en het resultaat: verkeerde diagnose. En dat gebeurt schrikbarend vaak in de psychiatrie … Het is inherent aan de hogere moeilijkheidsgraad van de psychiatrie en daarom zijn er structurele veranderingen in de aanpak nodig. Maar ook de patiënt moet zich voor zover mogelijk actiever opstellen ten opzichte van de hulpverleners! Actieve participatie kan van cruciaal belang zijn! Ook dit is zeer belangrijk.

Wat ook heel belangrijk is, is dat iedereen op het moment dat een diagnose word gegeven, een briefje zoals onderstaande (die ik reeds voor de beleidspsychiater schreef) wordt gegeven:

Een diagnose!                                             Wat nu?

                                                   Geachte cliënt,

U hebt onlangs een diagnose gekregen van uw behandelaar.

Dit kan voor u belastend zijn, of misschien juist een opluchting: U begrijpt nu misschien wel meer van de problemen waar u mee te maken hebt! Hoe dan ook, het behandelproces is een zaak van u, samen met uw behandelaar. Uw behandelaar kan het niet zonder u!

Diagnose houdt in: een oorzaak voor optredende verschijnselen (waar u last van hebt). Het krijgen van een diagnose is van groot belang: een goede behandeling is pas mogelijk nadat bekend is geworden wat u mankeert / waar u last van hebt.

Het is -mede- hierdoor van groot belang dat u zich verdiept in de diagnose die u hebt gekregen. Dit om zelf beter met uw behandelaar te kunnen praten over uw diagnose en om een eventuele behandeling optimaal te laten verlopen. Ook ziekte-inzicht komt met het opdoen van kennis over uw problematiek.  

U kunt gemakkelijk kennisnemen van de verschillende facetten van uw diagnose via het internet (Google), zodat u kunt kijken in welke mate u zich herkent in de diagnose. Zo kunt u gericht vragen stellen aan uw behandelaar en uw problematiek doelgericht met hem bespreken en aanpakken. Ook via boeken kunt u de nodige kennis opdoen.  

Uw GGZ instelling wenst U veel succes bij het opdoen van kennis en bij uw behandeling!

Ook deze methode van twee-sporen -beleid is extreem belangrijk omdat de patiënt op deze wijze zelf de gelegenheid krijgt om de gestelde diagnose op zijn merites te beoordelen. Zo zullen verkeerde diagnoses nog meer worden teruggedrongen!

Verplichten in plaats van verzoeken
De psychiatrie moet veranderen, verbeteren en dat moet per decreet gebeuren; vrijblijvendheid is niet langer een optie, de belangen zijn te groot en de overheid dient paal en perk te stellen aan het solitair gemodder in kleine kamertjes met een patiënt, een op een. De (slecht willende) psychiater die hier geen gehoor aan wenst te geven moet maar een ander beroep gaan zoeken zoals stratenmaker op zee, dan kan hij/zij ook eindeloos aanrommelen terwijl de kwaliteit van hun werk evenmin te controleren is! De tijd is voorbij dat de psychiaters konden doen en laten wat zij wilden en hun fouten en / of laakbare gedrag in de doofpot konden stoppen. Zij verdienen geweldig veel geld en het is nu tijd dat de betalende instanties keiharde eisen aan het functioneren van de psychiaters gaat stellen en hen de verbeterde structuren met de intrinsiek evidente verbeteringen zoals ik hierboven schetste, gaan opleggen. De tijd van vruchteloos overleggen met onwillige zielenknijpers is voltooid verleden tijd.

Prutswerk
Te vaak, en ik zeg het niet met blijdschap, produceren zij een janboel en prutswerk, en de bewijzen zijn helaas in de maatschappij in ruime mate aanwezig. De schade, met name immaterieel is, zoals ook ik op evidente wijze heb ervaren, zeer groot. Redelijk overleg lijkt niet mogelijk te zijn, vandaar de heftige titel ‘Oorlogsverklaring aan de psychiatrie’. Bepaalde zaken binnen de psychiatrie MOETEN veranderen, goedschiks of kwaadschiks; daar de psychiatrie niet voor rede vatbaar lijkt, moge de conclusie duidelijk zijn…
Door Ben Kura

Permanente koppeling naar dit artikel: https://denk-raam.nl/oorlogsverklaring-aan-de-psychiatrie/

3 reacties

    • andringa op 10 september 2013 om 18:36
    • Reageer

    ben het er helemaal mee eens, het gaat tijd worden voor harde actie.
    mensen moeten geholpen worden, de hulpverleners moeten werken voor hun loon en geen koffie geleuter.
    wie begint????

  1. Dit verhaal is van een “klant” bij de hulp verlener.
    Laat deze klant eens koning zijn. Durven hulp verleners dit, of zijn we bang.

    Bestaat er soms meer tussen hemel en aarde? dan denk ik aan wat Wilkin van de Kamp aan durft.
    interdisciplinaire samenwerking tussen bevrijdigspastoraat en psychiatrische hulpverlening.

    Sterkte in de strijd

    • Jelte Alma op 7 oktober 2013 om 08:21
    • Reageer

    Van binnenuit weet ben de vinger op de zere plek te leggen. Bijzonder om te lezen hoe hij als “ervaringsdeskundige” zich op deze wijze inzet om werkelijk tot heil (heling) te willen zijn. Of de reguliere psychiatrie hier oor voor heeft? Ik betwijfel het. Enige bedrijfsblindheid zal er blijven. Maar wat moedig dat iemand voor de “stemmelozen” opkomt. Ik wens Ben veel zegen toe om ook daarin een goede strijd te mogen strijden!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.