Op donderdag 30 mei om 21.35 uur op Nederland 3 zendt de EO de zesde en laatste aflevering van Oorlog in mijn hoofd uit. In de serie worden ex-soldaten gevolgd die na een missie een Post Traumatisch Stress Syndroom hebben ontwikkeld.
In deze editie is ditmaal de hoofdrol weggelegd voor voormalig militair Bas Schrama, die terugkeert naar Bosnie. Hij maakte in 1996 als ambulancechauffeur deel uit van de IFOR2. Deze vredesmacht moest de vrede in Bosnie met geweld afdwingen. De ambulancedienst ondersteunde de ploegen van de Explosieven Opruimingsdienst en de commando’s.
Bas Schrama wil met zijn bezoek naar Bosnie vooral afrekenen met zijn doodsangst. Daarnaast wil hij afrekenen met de oorlogsbeelden die hem al zestien jaar achtervolgen. De voormalige militair heeft door het gewapende conflict al jaren problemen met slapen.
De 43-jarige ex-soldaat is getrouwd met Jolanda. Het echtpaar heeft twee dochters. De oorlogsbelevingen van Bas Schrama hebben veel invloed op hun verhouding.
Bron: EO
1 reactie
Met grote verbazing heb ik deze aflevering bekeken. In 1996 was er inmiddels een bestand in deze oorlog. De dreiging die Dhr. Schrama omschrijft strookt niet helemaal met de realiteit van toen. Ik heb in 1993, in de hoogtij dagen van deze oorlog, in Busovaca gezeten als 10-tonner chauffeur. In deze tijd reden wij dagelijks onze transporten dwars door de oorlogshandelingen. In deze tijd was de dreiging hoog. Om te spreken van de term; Oorlog in je hoofd…, in 1996, een tijd waarin het daar relatief al rustiger werd, is misplaatst. Wij hebben daar tijdens een beschieting in ons peloton 9 gewonden gehad, en 2 doden aan Deense zijde. Beelden die in deze documentaire zijn gebruikt dateren uit onze tijd, sterker nog, ik kom er zelf in voor! Een schande om deze te misbruiken om een sfeer neer te zetten bij iemand die duidelijk op een missie is gegaan die hij niet aan kon. Vandaag hebben wij een reunie gehad van het 1NL/BE VN Transport bataljon gehad. En de algemene opinie was niet mals. Het zou verstandiger zijn van de EO om zorgvuldiger met hun informatievergaring om te gaan. Stuitend is zelfs dat Dhr. Schrama doodleuk praat over een macho cultuur met macho chauffeurs van 10-tonners. Die chauffeurs reden, met gevaar voor eigen leven, dagelijks wel dwars door oorlogshandelingen heen!! Al had deze meneer hier geen trauma aan over gehouden, dan was het waarschijnlijk wel met iets anders gebeurd, maar om hiervoor beeld en omstandigheden te misbruiken die anderen wel hebben ervaren, is een schande!