Op een gegeven moment raak je de tel kwijt. Van wat denkt u nu? Bijstanders zullen begrijpen waar ik op doel. Het aantal maanden als werkloze. Vooral na het behalen van een studie, ga je ervan uit dat het wellicht een aantal maanden zal duren eer je ergens aan de bak komt. Elke nieuwe maand groeit toch weer de verbazing. Iedereen komt toch wel aan werk? Totdat je midden in een economische crisis op zoek gaat naar een baan. Dan heeft elke andere sollicitant meer ervaring, een beter profiel of whatever. Dat ‘whatever’ gaat gepaard met een groot en dik vraagteken. Wat mis ik en de rest niet?
Hoe erg anderen ook stellen dat het aan het economische klimaat ligt en dat er ook veel anderen zijn die in hetzelfde schuitje zitten, dit doet niet veel af aan het feit dat er weer een maand voorbij is. Ondertussen lees je in de krant dat er initiatieven worden genomen om mensen aan werk te helpen. Waar dan vraag ik mij zo af? In mijn omgeving zie ik een scala aan werklozen, zowel jongeren als ouderen, die zonder werk zitten en maar niet aan werk komen. Hulp kunnen zij niet echt verwachten. Zij worden niet gestimuleerd om aan werk te komen, dat op niveau is en waar toekomst in zit. Neen, zij worden gedwongen elk soort werk maar te accepteren. Van echte actie is niet te spreken. De regering lijkt zich niet druk te maken om het feit dat er een generatie ontstaat die nu al verloren wordt genoemd. Een generatie van jongeren die zonder werk niet verder komen in het leven. Een generatie ouderen die vanwege hun leeftijd niet meer aangenomen wordt en in de problemen zal komen. Neen, Nederland is stil….
In de tussentijd gaat er weer een dag voorbij en een week en weer een maand. Weer een maand zonder werk!
