Afgelopen zaterdag 21 januari, stond er en artikel in het AD. Dit betreffende het personeelstekort binnen de forensische psychiatrische klinieken . Nu wil het geval dat ik momenteel verblijf binnen FPA de Kijvelanden. Uit mijn eigen ervaring kun ik inderdaad bevestigen een personeelstekort is en wij daar zeker last van hebben.
Staren naar het plafond
Wij ondervinden er meer last van door de steeds wisselende inzetbare krachten of gecancelde therapieën. Daardoor kunnen we soms niet naar buiten en dat hakt er wel in omdat je soms dagenlang binnen zit en steeds weer andere of helemaal geen personeel op de afdeling hebt. Dat is niet veilig voor de patiënten, ik voel me daardoor vaak niet veilig en zit dan ook steeds meer in mijn kamer Ik probeer toch iedere dag een dag wat te doen zoals schilderen. Omdat momenteel de begeleiding in de recreatieruimte ziek of afwezig is, zit ik momenteel daar alleen en dat is al vanaf de feestdagen zo. Deze week sloeg bij mij dan ook de depressie in en kon ik alleen maar negatief denken. Ik heb net als iedereen wat afleiding nodig en dat kon ik nergens vinden. Doordat ik al die tijd alleen in de recreatieruimte was en mij ineens heel erg somber begon te voelen, kon ik daar met niemand over kon praten. Ook nog eens van afdeling gewisseld waardoor ik dus weer opnieuw aan de groep moest wennen. Ik zat er compleet doorheen en dus depressief op mijn kamer. Ik zag werkelijk niets meer en kon alleen maar liggen staren naar het plafond. Er is momenteel veel spanning in de groep omdat wat ik al eerder schreef er te weinig aandacht voor de groep is. Alles gaat fout zoals de bestellingen van de wekelijkse etenswaren, wie er moet koken en als degene moet koken voor de groep dan is vaak maar de helft van de etenswaren aanwezig. Er lopen veel stagiaires die als psycholoog aan het studeren zijn en dus geen ervaring hebben. Er is naar mijn inzicht te weinig controle op de afdeling waardoor er binnen van alles te krijgen is.
Veel respect voor de mensen die hier werken
Nu wil ik niet alleen maar negatieve dingen opnoemen, maar wil gewoon aangeven dat mijn depressie door al deze punten ontstaan is en ik gelukkig de draad weer zelf op kan pakken. Dit door bijvoorbeeld er een artikel over te schrijven. Zo schrijf ik mijn depressie van mij af omdat er geen echt contact met een psycholoog is. Dit is voor mij een vorm van therapie. Naar mijn mening is de uitzichtloze toekomst voor de meesten een probleem. Je word niet wekelijks op de hoogte gehouden van de stand van zaken. Nu praat ik wel over mijn eigen gevoel en uit gesprekken met mijn medebewoners. Ik denk dat ik er niet veel naast zal zitten. Ik heb veel respect voor de mensen die hier werken want ik begrijp dat ze weinig aan de situatie kunnen veranderen en iedere keer weer moeten aanhoren hoe mensen hun frustratie op hen afreageren. Zij doen ook maar hun werk. Ik ben van mening dat er teveel bezuinigt word op goed opgeleid personeel die voor deze patiënten opgeleid zijn. Vergeet niet dat het merendeel van mijn medebewoners een tbs achtergrond heeft en dat is voor mij altijd even wennen aangezien ikzelf geen tbs heb, maar een werkstraf welke ik uiteindelijk moest uitzitten.
Verlies van mijn honden
Ik heb nog nooit zolang gezeten en ben dan ook mede door het verlies van mijn honden (hier vertel ik in een volgend artikel meer over), in een psychische crisis terechtgekomen. Ik kon dit niet aan in de gevangenis en werd daardoor suïcidaal. Hierdoor zat ik 24 uur per dag in een observatiecel zonder kleding of tv. De hele dag en nacht en dat 2 weken achterelkaar. Uiteindelijk ben ik in deze psychiatrische instelling terechtgekomen sta ik onder toezicht van de reclassering. Dat is de reden dat ik nog na mijn straf in deze instelling zit te wachten ,totdat ze een plekje hebben in een begeleid woontraject .Dat kan nog even duren, tot die tijd moet ik het hier met deze strenge regels zonder enige vrijheden doen. Ik mag gelukkig naar mijn werk, maar dat ging met pijn en moeite. Begrijp goed dat ik ongestraft maar een dag in de week een paar uur naar mijn werk mag. De rest van de tijd moet ik op dit moment in de kliniek doorbrengen ,dat valt dus vies tegen. Met in mijn achterhoofd de wetenschap dat ik eigenlijk mijn straf dubbel en dwars uitgezeten heb en dat het helemaal uit de hand gelopen is. wat een werkstraf had moeten zijn, werd een halfjaar gevangenis en daarna een psychiatrische kliniek met zwaar gestraften zoals tbs patiënten.
In mijn volgende artikel zal ik verder vertellen over het veerlies van mijn honden en mijn belevenissen in de TBS
