Ingezonden: vader met depressie

Als vader met een chronische depressie leef ik in twee werelden: mijn eigen, vaak zwarte binnenwereld en de wereld waarin ik zorg voor mijn zoon van vijftien. (Samen met mijn vrouw.) Voor mijn zoon moet ik die binnenwereld verbergen, ik moet verbergen wat er zo vaak door mij heen gaat.

Doemgedachten niet uitspreken, al heb ik die duizend keer per dag. Doemdenken uitspreken leert mijn zoon ook te doemdenken, de denkpatronen, het loeren op dingen die mis kunnen gaan. Dus slik ik het in, hopelijk onopgemerkt.

Angstige ouders krijgen angstige kinderen, dus probeer ik ook mijn angsten te verbergen en probeer angstige situaties moedig tegemoet te treden. Anders implanteer ik mijn angsten in hem.

Ik wil mijn zoon de zachtheid geven die ik mezelf zo moeilijk toesta. Hem het vertrouwen geven dat hij het kan – al heb ik dat vertrouwen zelf vaak niet.

Samen

Ik weet dat mijn zoon van mij houdt, al kan ik dat niet altijd voelen. Hij weet ook dat ik van hem hou, al ben ik soms anders dan andere vaders. Het is moeilijk streng te zijn op zwakke momenten, momenten waarop ik eigenlijk wil gillen, ‘Het spijt me, het gaat niet meer!’ Met een zoon in de puberteit is dit lastig. Gelukkig trekken mijn vrouw en ik één lijn, met zijn drieën rommelen we er ons doorheen.

Ik help mijn zoon met zijn huiswerk, breng hem zijn thee en luister naar hem – als hij dat wil. Ik doe vrijwilligerswerk en doe het huishouden. Mijn vrouw is op deze manier blij met me. Ik probeer de slechte nachten en nachtmerries niet de dag te laten kleuren. Elke dag overleefd is weer een vinkje.

Laten zien

Aan mijn vrouw kan ik iets van mijn binnenwereld laten zien, de negatieve gedachten, de obsessies, de angsten. Een luisterend oor en een relativerend woord kunnen veel betekenen, een hand om vast te pakken. Mijn vrouw heeft, ondanks alles, respect voor me. Tegelijk weet ik dat het voor haar zwaar is: werk, met een zoon en een moeilijke man erbij.

Iets uitleggen aan mijn zoon kan ik ook wel: dat mijn hersenen soms niet werken zoals zou moeten, zoals bij andere mensen, en dat ik daarom niet alles kan doen wat ik zou willen. Ik hoop dat hij zich niet voor mij schaamt.

Schuld

Ik slik de pillen, volgde de therapie, niets hielp, ben uitbehandeld. Het voelt als een kans niet gegrepen, niet genoeg inzet gegeven, mijn zoon in de steek gelaten. Maar zo is het niet.

Ik zit teveel in mijn binnenwereld, dat is waar, maar voor mij komt juist de buitenwereld zo hard binnen. We proberen onze zoon zoveel mogelijk “in de wereld” te zetten en dat geeft butsen. Onder mensen zijn is moeilijk voor me, maar ik doe het wel, voor zover mogelijk.

Ik probeer me niet teveel schuldig te voelen, dat ik geen goede vader ben voor mijn zoon, dat ik niet het voorbeeld kan zijn dat hij verdient.

Mijn vrouw en mijn zoon – zij zijn het waard om voor te vechten. Het enige om voor te vechten, lijkt het soms, maar dat is genoeg. Ik blijf vechten zolang ik kan.