Door onze redacteur Charles: Nadat ik een artikel over mijn ervaring in de TBS gepubliceerd had ,wil ik weer over de afgelopen periode van mijn behandeling in de kliniek met jullie delen. Het is voor mij gelukkig niet meer ongewoon, maar ik ben nog steeds niet geholpen bij het verwerken van het verlies van mijn honden die ik 11 jaar had.Wanneer ik daar ook nog eens iedere dag aan herinnerd wordt, als ik zit te schilderen in de recreatie ruimte, zit ik tegenover een hondenkennel…
Het ergste scenario
Ik zou toch moeten wennen aan mijn verlies van mijn honden, ik word namelijk in het dagelijkse leven ook met deze situatie geconfronteerd. Ik heb een ware strijd gehad om ze niet te verliezen; ze waren heel goed opgevoed en er is nooit een incident geweest. Ik heb ze niet kunnen redden en het ergste scenario is dan ook gebeurt. Ze zijn ingeslapen nadat ze eerst een half jaar in een kooitje in een asiel gezeten hebben. Om het mezelf niet al te moeilijk te maken, omdat het erg emotioneel voor mij is als het over dit verlies gaat, wil ik toch een ode aan mijn honden geven en zeggen dat ik tot in eeuwigheid van ze zal blijven houden en ooit weer met hen samen zijn. Dat is een belofte.
Genoeg van deze plek
Je snapt dat dit een litteken blijft en ik mijn verlies met jullie wil delen, omdat er voor mij niet echt een behandeling is die mij er doorheen helpt. Ik hoop door het met jullie te delen en er over te praten en schrijven, dat ik de pijn voor mijzelf wat kan verzachten. Momenteel zijn ze bezig om mijn medicatie af te bouwen en ik voel mij dan ook niet meer zoals vroeger. Ik heb niet meer de energie om heel de dag te schilderen, want ik kan mij niet meer zolang concentreren; ik voel mij een beetje onrustig. Ik hoop dat het snel beter gaat, ik denk dat dat gebeurt als ik naar een andere woonvorm ga en daar weer wat meer vrijheden krijg. Ik mag nu eigenlijk alleen maar op woensdag naar mijn werk, terwijl je zou denken dat ze je juist moeten stimuleren om je dagen goed in te vullen. Dat vind ik in mijn geval tegenvallen en dat frustreert mij, ik word namelijk van het niets doen erg depressief. Heel de dag op een afdeling doelloos rond lopen.. daar wordt niemand beter van. Ik merk dan ook goed dat mijn medepatiënten zich aan alles ergeren en dat komt omdat ze niets anders te doen hebben dan op anderen letten. Voor mij zit het er bijna op, ik sta bovenaan de lijst om weer een stapje verder te gaan, namelijk naar een begeleide woonvorm De Blink. Eindelijk weg van deze plek, hier kan je niet beter worden, omdat ze hier geen behandeling hebben om je vijf dagen in de week te laten werken. Hier zijn ze alleen aan het observeren of je überhaupt in de samenleving terug kan keren; ik hoor hier niet, ik ben zoals jullie weten geen TBS’er en heb daarom genoeg van deze plek.
Wietplantage
Ik begin om alles wat duidelijker te maken in het jaar 2012.
Ik had een wietplantage in mijn huis. Voor mijn eigen veiligheid had ik 2 honden aangeschaft. Teefjes omdat die niet blaffen, zodat ik geen overlast voor mijn buren zou maken, want ik kon nu eenmaal geen problemen gebruiken met mijn wietplantage. Nadat ik overvallen was en dankzij mijn honden het overleefd had, kwam de politie erachter dat ik een wietplantage in mijn huis had. Ik kwam daarom op straat te staan met mijn honden. Ik kon nergens terecht, niet bij Leger des Heils of andere instanties. Ik ben toen in de wereld van kraken beland, ik ging met mijn honden van leegstaand pand naar pand. Zo’n 40 panden heb ik gehad na 5 jaar dakloos te zijn geweest. Ik stond uiteraard onder toezicht van de reclassering. Omdat ik geen internet had en te druk was met het verhuizen en staande te blijven in mijn daklozenbestaan, kaartte ik iedere keer het onderwerp bij de reclassering aan. Zouden zij mij kunnen helpen een goed huisje voor mijn honden te vinden? Ikzelf kon geen uitweg vinden, zodat ik mijn werkstraf niet kon uitvoeren doordat ik mijn honden niet mee kon nemen.
LOVE YOU FOREVER
Ik vertel alles in versnelde versie. Na 5 jaar viel het doek, mijn werkstraf werd omgezet in een gevangenisstraf voor een duur van drie maanden. Mijn honden gingen naar een dierenasiel in Wassenaar en ik heb ze daarna nooit meer gezien, omdat ik de kosten ervan niet kon betalen. Omdat ik na mijn detentie verplicht naar een psychiatrische instelling geplaatst zou worden, begrijpt u al dat ik daar niet aan mee wilde werken. Ik ben 2 keer ontsnapt uit mijn detentie en maakte het alleen maar erger voor mijzelf. Ik werd uiteindelijk na bijna een jaar in detentie bij de rechter geroepen, en kreeg te horen dat mijn honden na al die tijd niet meer op straat mochten en ze aan mij toestemming vroegen om euthanasie te plegen. Ik dacht dat de wereld in elkaar stortte en ik kon mijn emotie niet meer in de hand houden. Kortom het doodvonnis was al voltrokken
RIP I LOVE YOU FOREVER.
Dagelijkse routine weer oppakken
Ik ben nog steeds erg emotioneel en heb moeite om te concentreren. Ik denk iedere avond nog aan mijn honden en ik mis ze verschrikkelijk. Ik ben dan ook blij dat ik dit met jullie kan delen.
Ik zit momenteel in forensisch kliniek de Fivoor, ik kan het verleden niet meer veranderen maar iedere dag wordt de pijn wat dragelijker. Wat mij stoort, is dat ik nog met de reclassering te maken heb. Ik ben wel veranderd van reclasseringsambtenaar, maar dat neemt de pijn niet weg.
Ik ben aan het schilderen en dat zal je altijd zien, zit er tegenover het schilderlokaal een hondenkennel. Ik vraag me dan ook af, waarom hadden ze mij toen niet hier kunnen plaatsen. Dan had ik ze nog gehad, maar nee, zo zie je maar dat ik de goedheid in de reclassering verloren heb. Ik ben bezig om met mijn baantje bij Denkraam mijn dagelijkse routine weer op te pakken. Dat gaat de ene dag beter dan de andere dag. Ik hoop door dit met jullie te delen, ik weer stapje dichter bij mijn genezing te komen.
In mijn volgende artikel wil ik wat vertellen over mijn dagelijkse leven in de TBS kliniek.
