Geluk bij ongeluk

Door: Abdellah Azaoum

Koppige mensen zijn gevaarlijk,
tegendraadse wezentjes duivels.
Een  arts altijd ‘blabla’
Eens ‘psychiater Nagelbijter’, voorgoed nagels bijten.

Waarom mag ik er niet zijn,
zoals ik wezen moet.
Ik zag als kind een droomwereld,
terwijl het hele dorp rondbazuinde dat ik gek werd.

Psychiatrische afdeling, opname, ontslag, herintegratie:
draaideur psychiatrie.
Het bleef niet bij een zintuig van zin,
een nieuwe psychiater vroeg of ik stemmen hoorde.

Andere niets-gunners verklaarden mij vierkant gek,
vijf zintuigen zien ze als defect.
Het zesde zintuig gebruikte ik tegen al dat tuig,
mijn wereld is niet kleiner geworden.

Mijn wereld bevatte universums aan zintuigen.
Wanneer ze met hun huisje boompje bezig zijn,
reis ik in no time door de tijd ruimte.
Toch blijven ze doorvragen niks gunnend.

Want ondanks wat zij mij niet gunnen,
ontstijg ik toch al hun obstakels.
Al hun gebreken worden mijn wonderen,
ja, ze gunden mij zes zintuigen extra.

Ja, onbewust en ongewild zie ik wat ze niet zien,
ongezien reis ik naar onzichtbare werelden.
Hun dicteés aan me
worden waarheid.

Als ze binnen slapen in de winter,
dan ben ik warm aan wandelen in mijn Himalaya.
Daar in die onmogelijke koude wandelroute
plant ik telkens nieuwe vlag van me eigen zin.

Terwijl zij allen een kleurloze vlag aanbieden,
zij leven in placebo 3D en ik ben hun 2D.
Nee, wat ze in mij defect zien,
opent voor me reizen door de tijden.
Heen en weer en ik ontmoet moeder Gaia,
ik ben Eva die Elixers perst voor oermoeders.

Ik haat ‘Nagelbijter, de suicidaal’
Met zijn grote moustach, de kever.
Hij weet niet dat hij van plastiek is,
en hij kan niet eens zijn eigen wormen recyclen.

Radio actief was hij,
Eva was altijd passief.
Ik gaf haar twee biljetten voor oogoperatie,
toen zij plat onder zand lag te bedelen.

Niemand zag haar centjes bedelen,
de operatie moest direct plaatsvinden.
Ze kan niet met haar beide benen stevig staan.
Toeristen zagen haar, maar ze konden niks voor haar doen.

Ik was de aangewezen man-vrouw met zintuigen,
daarom is het voor me fluitje van cent haar te redden.
Daarmee redde ik al onze moeders,
En ik verdween samen met hun in een vacuüm van vloek.

Abdellah Azaoum