Gelijke behandeling, bestaat dat voor iemand met een psychische aandoening of ziekte? We zullen dan eerst eens moeten kijken wat een gelijke behandeling zou inhouden. Ook moeten we daarbij kijken of een gelijke behandeling eigenlijk wel bestaat in deze maatschappij; immers, veelal zijn zij het, die het beste voor zichzelf op kunnen komen, die het beste af zijn, en dat aspect van de maatschappij waarin wij zitten, maakt eerlijkheid en gelijkheid vaak tot onzinnige en welhaast onbestaande begrippen. Het feit dat je als psychiatrisch patiënt haast per definitie minder goed voor je eigen belangen kunt opkomen, en je in het verleden veelal, door je kwaal niet zo goed hebt kunnen ontwikkelen; dat wil zeggen, dat je geen goede basis hebt kunnen leggen voor je verdere leven en dat trekt overduidelijk een wissel op je huidige bestaan. Dan kom ik met het logische woord: achterstand en dat correspondeert niet met het woord (=begrip) gelijkheid! Tot zover de uitdieping van het begrip en de context van gelijke behandeling ten aanzien van psychiatrische patiënten.
Veelal is het (vaak kloppende) realistische beeld van iemand met een psychische ziekte, dat deze in de marge van de maatschappij vertoeft, weinig of geen geld heeft, alleen is, weinig perspectief heeft en in simpele bouwseltjes resideert. Vanzelfsprekend zijn er uitzonderingen, die de regel bevestigen. Met grote tegenzin moet ik mij hier helaas ook onder scharen. Ik ben tenslotte bipolaire 2, en heb reeds in mijn jeugd veel last ondervonden van deze zeer lang onontdekte psychiatrische ziekte, waardoor ik bijvoorbeeld het Atheneum niet heb kunnen voltooien. Ik heb aldus ook geen gefundeerde basis kunnen leggen voor later. Financieel is het bijna altijd crisis en ik woon in een piepklein flatje. Het ergste is misschien wel: ik ben alleen, en dat is erger dan erg. Ik word dan ook altijd erg boos, als er weer eens een stel op tv komt, dat het vreselijk vindt om geen kind te kunnen krijgen. Begrijp me goed: natuurlijk is dat erg, maar ze hebben wel elkaar! En ik ben alleen, dus dat is erg in het kwadraat daarbij vergeleken! En ik ben hierin natuurlijk niet de enige. Een ander voorbeeld: ik woon in een klein flatje en ik wil daar weg. Maar als je kijkt naar de woningen waar ik dan terecht kan, dan is dat echt geen verbetering . Ik zou graag in een simpel rijtjeshuis wonen met een klein tuintje, maar bij die huizen staat altijd: minimaal 2 personen. Resumé: als je dan reeds het grote gemis van een relatie hebt, kun je het soort huis. dat je graag wilt, op je buik schrijven! Je gemis wordt dus ‘beloond’ met een verder stukje sociale uitsluiting … Zo zie je een symptomatische opeenstapeling van negatieve factoren, hetgeen zo extreem negatief uitwerkt. Het zal je niet verbazen dat de gelijke behandeling van de psychiatrische patiënt, in de praktijk een pure utopie is.
