Ervaringsverhaal bipolaire stoornis

Je wordt geboren, je gaat naar school, je volgt een studie, krijgt een baan, trouwt en krijgt kinderen. Dit is in een notendop hoe een ‘normaal’ leven eruit ziet. Maar soms gaan zaken anders als gepland. Wanneer psychische klachten de kop op steken en niets meer gaat zoals gedacht. Hoe overleef je in een harde samenleving. In dit artikel beschrijf ik mijn strijd met het leven en mezelf.

Studie
In 2004 loop ik stage op de financiële afdeling van de Milieudienst Rijnmond. Ik studeer op dat moment op de Hoge Economische School in Rotterdam. In 2002 haal ik mijn VWO-diploma. Het leven lijkt me voor de wind te gaan. Echter, stress en spanning lopen zo hoog op in het vroege voorjaar van 2004 dat ik op 20 maart tegen mijn eerste psychose aanloop. Na 2 dagen zit ik bij de toenmalige Riagg. De diagnose is snel gesteld. De bipolaire stoornis. Mijn broer krijgt een drietal jaar eerder dezelfde diagnose. Voor de behandelaar is het dus niet moeilijk zoeken naar een diagnose. Na een korte psychotische periode word ik manisch. Enkele weken later slaat de manie om in een depressie. Ik zie het niet meer zitten om mijn stage af te ronden. Niks lijkt me meer te lukken. Doe het maar wat rustiger aan meneer, zeggen ze bij de Riagg. Ik breek voortijdig mijn studie af.

Vrijwilligerswerk
Na een aantal maanden beland ik voor het eerst in de wereld van het vrijwilligerswerk. Ik werk met dementerende ouderen, in een keuken en wat al niet meer. In al die jaren bekleed ik verschillende functies. Relatief weinig stress en een lage werkdruk. Het leven lijkt zich weer te stabiliseren. Ik haal mijn voldoening uit het vrijwilligerswerk. Ik sport veel en haal veel steun uit de muziek.

Nieuwe psychose
In 2010 begin ik onrustig te worden. Ik wil op dat moment graag meer bereiken dan alleen vrijwilligerswerk. Ik weet alleen niet hoe verder te komen. Op privé-vlak begint het te rommelen in de relationele sfeer. De stress en spanning lopen weer hoog op. Licht psychotische verschijnselen steken weer de kop op. Ik word opnieuw manisch voor een korte periode. In januari 2011 slaat het weer om richting depressie. In dezelfde periode begin ik bij de Kroepoekfabriek, een poppodium in Vlaardingen. Ik word vrijwilliger op de administratie, een klus die me op het lijf geschreven lijkt te zijn vanwege mijn bedrijfseconomische achtergrond. In de jaren die volgen kom ik echter niet veel verder dan het inboeken van facturen. Het frustreert me enorm dat ik niet verder kom. Zit ik aan mijn plafond? Kan ik niet beter? Mijn zelfvertrouwen word steeds lager, mijn zelfbeeld steeds negatiever.

Depressie
Ik begin voor het eerst in mijn leven af te zakken naar echte depressieve gevoelens. De somberheid neemt toe met de jaren. Is dit alles wat het leven mij te bieden heeft? Ik ben op zoek naar mijn echte kwaliteiten. Ik ga in 2014 stukjes schrijven voor een wijkkrant. Ik kom erachter dat ik schrijven wel leuk vind. Aangemoedigd door mijn ouders blijf ik ermee doorgaan. Maar de drang naar die betaalde baan blijft. Maar op het moment van schrijven heb ik eigenlijk de hoop opgegeven dat ik ooit in staat zal zijn om betaald werk te verrichten. Mijn geest is te onstabiel. Ik flirt met gedachten over leven en dood. Zeer zwaarmoedig allemaal voor iemand die bijna 34 jaar oud is. Een nieuwe psychose blijft (gelukkig) uit. Evenals een manie. Het enige wat zorgen baart is het depressieve waar ik geen grip op lijk te hebben. Suïcidale gedachten zijn alom aanwezig, maar het blijft bij gedachten. Mijn emoties zijn afgevlakt door de medicatie.

Reïntegratietraject
Ik zit momenteel in een reïntegratietraject. Samen met mijn begeleidster kijken we naar mogelijkheden van (betaald) werk. Ik ben onlangs via een vacature beland bij Denkraam, om mijn schrijven meer diepgang te geven. Ik loop inmiddels niet meer bij de Riagg maar bij de GGZ. Ik ben nu 13 jaar verder sinds de diagnose. Ik heb veel meegemaakt en veel geleerd. Zal het genoeg zijn om overeind te blijven in het leven? Ik knok hard en doe mijn best. De vriendschappen, mijn familie, de muziek en het wielrennen geven me kracht om verder te gaan.