Twee maanden terug had ik enkele goedkope treinkaartjes gekocht, om er in de zomer op uit te trekken. Maar een volle agenda, en enkele hittegolven die me elke lust tot reizen benamen verstoorden mijn plannen, en de uiterste gebruiksdatum naderde. Zondag 19 augustus dan maar. Even op teletekst kijken waar er werk aan het spoor is. Maastricht was per spoor bereikbaar. Na een mooie zonnige dag in Maastricht, met onder meer een bezoek aan het natuurhistorisch museum aldaar om de collectie fossielen te bekijken, was ik tegen zonsondergang aan het eind van mijn bobijntje. Naar het station, nog snel even een croissantje en een flesje cola gekocht voor onderweg, en de trein naar huis. Overstappen in Eindhoven. Over de luidspreker een vage mededeling over oponthoud in Tilburg, maar de aansluiting bleef gewoon aangekondigd op de borden. Op de minuut dat de trein het station zou moeten binnenlopen, kwart over tien, verschijnt ineens de mededeling dat de trein geannuleerd is. De volgende intercity zou een half uur later vertrekken, maar op het tegenoverliggende perron staat de sprinter naar Dordrecht, die tien minuten later, bomvol gestrande medereizigers vertrekt. Bij station Boxtel komt ineens de mededeling dat dit het eindpunt van deze trein is. Het is wellicht een leuke plaats als je er woont, maar geen plek om aan de rand van de nacht te stranden.
De conducteur wordt van alle kanten belaagd door ongeruste medepassagiers die zich net als ik afvragen of, en hoe ze vanavond thuis kunnen komen. De man blijf er opmerkelijk rustig onder, maar kan ons niet meer vertellen dan wat we al weten: dat er een bommelding is op station Tilburg, en dat er voorlopig geen treinen rijden. Wat te doen? Hier blijven is geen optie. Terug naar Eindhoven dan maar, en dan van daaraf met een snelbus naar Den Bosch- er reden geen treinen wegens werkzaamheden- , dan de trein naar Utrecht, en dan de trein naar Rotterdam, met het risico om onderweg te stranden wegens het late uur… de vooruitzichten waren somber. Een reis uitsluitend per spoor zou me, door alle alle werkzaamheden via Venlo, Nijmegen , Den Bosch en Utrecht naar huis brengen. Kortom: een dagreis door het halve land, geen optie als het tegen elven loopt. Ik dacht terug aan tien jaar geleden, toen ik, eveneens vanuit Maastricht, met mijn collega Marianne Huis in Eindhoven strandde, toen we de laatste trein naar huis voor onze neus zagen wegrijden (Zie: ‘Een nacht dakloos’ in Denkraam nummer 34, september 2008), maar nu had ik geen bekenden om me gezelschap te houden.
Een dik kwartier later vertrok dezelfde sprinter terug naar Eindhoven, met dezelfde reisgenoten. Vijf over elf, terug bij het startpunt. Toch nog even de conducteur geconsulteerd, alvorens op zoek te gaan naar die snelbus. Een gelukkige ingeving. Deze (de conducteur) kreeg net de opdracht binnen om mee te rijden op een sprinter naar Dordrecht (jawel, hetzelfde traject!) die op een ander perron klaar stond. We hoefden hem alleen maar te volgen. Dat deed ik dan maar, terwijl ik een toekomst voor me zag van eindeloos heen en weer pendelen tussen Eindhoven en Boxtel. Ons gezelschap werd aangevuld met passagiers van nog twee geschrapte intercity’s. De trein zou niet stoppen in Tilburg. We passeerden Boxtel zowaar (had ik net zo goed hier kunnen wachten, maar dat is een koe in zijn reet kijken), en pas toen we daadwerkelijk een ontruimd station Tilburg passeerden (geen zichtbare schade, het bleek achteraf loos alarm – gelukkig maar, maar ergens ook wel jammer) , kon ik me ontspannen. Nu zorgen dat ik niet in slaap val. Om tien over twaalf op station Breda vanwaar een intercity zou vertrekken die bij uitzondering door zou rijden naar Den Haag. Ze kunnen dus toch improviseren bij de NS. Te vroeg gejuicht. De trein stond klaar, maar we konden niet naar binnen: de machinist liet op zich wachten, en over de wachttijd werden we niet ingelicht. Pas drie minuten na de vermelde vertrektijd verscheen de mededeling ’15 minuten vertraging’. Ook deze verstreken, en om tien voor een kwam de trein in beweging. Pas nu ik in de trein naar huis zat, en er tamelijk zeker van was dat ik deze nacht nog, zij het later dan voorzien, in mijn eigen bed zou slapen, kon ik de lol er wel van inzien.
