Eenzaam zijn en alleen,
Van het leven is dat intens gemeen.
Alleen mag je alles doen,
Lijden zonder zoen.
Een psychiatrische ziekte is jouw deel,
Het eten gaat nauwelijks door je keel.
Heel de dag in ongezelligheid,
Zonder het gezelschap van een leuke meid.
Alleen je nest uit en in,
Afwezigheid van partner gespin.
En jouw eigen blote voeten,
Mogen in bed niet 2 andere ontmoeten.
Een nieuwe dag gaat weer beginnen,
Maar jij mag je op je ‘alleenzaamheid’ bezinnen.
Alleen maar doen wat jij moet doen in huis,
Samenwerking? Nee alleen maar ruis.
Hier heb jij zelf niet voor gekozen,
Jouw leven: vol doornen en geen rozen.
Voor de sociale mens is zo’n leven niet te aanvaarden,
En kent zo weinig waarden.
Niemand interesseert jouw eenzaamheid ook maar ene moer,
Van bouwvakker tot veeboer.
Het leven zo solitair,
Is zeker niet fair.
Ook financieel is alles een ware ramp en ongekend,
Word ik ook nog eens verwend?
Het leven is heel ongelijk en gemeen,
Hoor maar om je heen al dat geween.
Je eten in je eentje klaarmaken,
Je zou er zo mee staken.
Het is zo toch niet te vreten,
Blijdschap kun je vergeten.
De dag verdwijnt,
En word in eenzaamheid in donker verder gekwijnd.
Je zou toch ontploffen,
Als je ziet hoe anderen zo boffen.
Alles heeft een reden hoor je wel eens kwelen,
Maar dat kan mij zo niets schelen.
Een ding weet ik wel,
Alleenzaamheid is als een kankergezwel.
