Double Date, maar dan anders

Het is weer zo’n typische week uit het leven van iemand met een psychische aandoening. Vorige maand 36 jaar geworden en zoekend in het leven naar een stukje structuur en vastigheid. Juist, wat ga je dan doen? Je laat je door de arbeidsdeskundige van het UWV naar een technisch tekenbedrijf sturen en je gaat na het uiteenvallen van je laatste relatie op zoek naar een nieuwe vriendin via de bekende kanalen. Je begint met een reguliere gratis datingsite, je heractiveert je profiel op durfjijmetmij.nl en Zeddnet. Immers mensen met een rugzakje zijn ook gewoon mensen. Zonder al te veel resultaat besluit je Badoo en Tinder in te zetten. Dan is de wanhoop toch echt wel een beetje nabij. Op Tinder ontmoet je vervolgens 2 leuke vrouwen die ook nog eens goed opgeleid zijn. De vraag die dan altijd komt is wanneer en hoe je vertelt over je psychische kwetsbaarheid. Ergens moet je wel want als je als 36-jarige vertelt dat je geen betaald werk hebt dan fronzen de eerste wenkbrauwen. Als je vervolgens bij de eerste date je flesje cola niet zonder te beven kan inschenken dan volgt al gauw de vraag of er iets aan de hand is. Ja sorry ik slik al 15 jaar lithium. Dan probeer je uit te leggen dat je gevoelig bent voor stemmingswisselingen en dat je de medicijnen nodig hebt om stabiel te blijven. Ik heb altijd de neiging om maar gelijk eerlijk te zijn. Na 5 dates zeggen dat je wat hebt is ook weer zo discutabel. Gelijk open kaart spelen brengt echter risico’s met zich mee. Het kan afschrikkend werken. Afgelopen maandag was het niet anders. 1 week berichten over Tinder gestuurd, 2 weken intensief gewhatsappt en na 3 weken dus de 1^e afspraak. Dat ik geen betaald werk heb op het moment neigde ze te accepteren maar toen mijn coming out als medicijngebruiker kwam deinsde ze toch wel terug. Hoewel half Nederland antidepressiva slikt lijkt een bipolaire stoornis wel heel eng. Het werd aan de andere kant een beetje stillig en na 1,5 uur bij een café te hebben gezeten vond ze het wel welletjes. Ik snap dat mensen een beetje schrikken als er iets met je aan de hand is, maar het leek alsof ze niet met deze realiteit kan dealen. We hebben nog contact maar of de 2^e afspraak er nog van komt, geen flauw idee.

Enigszins bedeesd van een zoveelste afwijzing toog ik met enige moed dinsdagochtend richting het technische tekenbedrijf voor een andere date maar dan op professioneel gebied. De arbeidsdeskundige van de UWV had een suggestie gedaan bij dit bedrijf in Vlaardingen. Het bedrijf leidt mensen van het UWV op tot technisch tekenaar. Vervolgens zouden ze met certificaten kunnen solliciteren bij reguliere technische bedrijven. Klinkt goed dacht ik, maar hè ik ben toch helemaal niet technisch aangelegd? Een stukje schrijven gaat me makkelijker af en ik werk graag met mensen. 3D tekeningen maken, bouwtekeningen enzovoort. Dit ligt wel een heel stuk buiten mijn comfortzone. Er werd mij een opleidingstraject aangeboden die door het UWV dan gefinancierd zou worden. Ik uitte mijn bedenkingen en mij werd als compromis een proefstage van 2 weken aangeboden om te kijken of het werk me zou bevallen. Dan zou ik aansluitend alsnog het traject in kunnen. Het is nu donderdag en ik heb besloten om niet terug te komen voor de 3^e dag. In 2 dagen tijd kennis gemaakt met de basisbeginselen van het computerprogramma, Autocad. Qua niveau zou ik dit met enig gemak moeten kunnen volgen maar je moet ook iets leuk vinden, je moet er feeling voor hebben. Het moet je ding zijn. Gezien mijn interesses denk ik dat ik beter tot mijn recht kom in een andere branche, welke dat ook mogen zijn. Er moet een klik zijn met je potentiële nieuwe werkgever of aanstaande date, anders wordt het niks. En als die klik er niet is moet je verder kijken. Mijn wijze pleegmoeder zegt altijd, het is er of het is er niet. Toch maar eens naar mijn moeder luisteren een keer.