Het hebben van een psychiatrische ziekte heeft (bij mijn weten) uitsluitend nadelen. Dit zijn nadelen die je veel problemen –naast je ziekte- kunnen geven. Dit krijg je er ‘gratis’ en ongewild bij! Deze problemen zijn doorgaans van financiële aard. Gezien het feit dat een psychiatrische ziekte doorgaans een (zeer) langdurige zaak is, zijn ook de door die psychische ziekte ontstane geldelijke rampspoed, van langdurige aard en vaak onoverkomelijk en dus permanent. Dit is een buitengewoon onwenselijke, maar ook zeer onverteerbare situatie, die aan het algemeen welbevinden van ons als patiënten zeer zeker geen goed doet!
Ook vormt het een basis van continue zorg en soms wanhoop. Tevens zorgt het voor een sociaal maatschappelijke uitsluiting en isolering. Dit alles zorgt voor de instandhouding van de ernst van de psychische aandoening voor een bepaald percentage, en daar liggen mogelijkheden tot het verbeteren van het algemeen welbevinden en functioneren van de patiënt. Velen zitten op het sociaal minimum, en zakken daar gemakkelijk doorheen met alle gevolgen van dien, zoals hierboven beschreven. Hier behoor ik helaas ook toe.
Eigen land
Er gaat veel geld naar het buitenland voor allerlei hulpprojecten en het lijkt mij een meer dan goed idee, ook eens in eigen land te kijken, waar het moeilijke, lastige en uitzichtloze situaties betreft! Als psychiatrisch patiënt ben je door je ziekte meestal niet in staat om adequaat van je af te bijten en je met je ellebogen een weg te banen door het maatschappelijke oerwoud, zoals de grootverdieners dat doorgaans doen in deze onrechtvaardige en primitieve maatschappij. Het begrip gelijkheid, dient uit de grondwet te worden verwijderd, want als je gelijkheid wilt, moet je daar –zeker ook als staat- naar handelen! En belangen (ook de financiële) worden doorgaans bevochten door zij die vrij zijn van psychische klachten en reeds in bevooroordeelde posities zitten. Een ‘mooi’ voorbeeld hiervan zijn de voorzitters en directeuren van grote bedrijven en instituten met salarissen en bonussen die zo absoluut krankzinnig en schandelijk buiten alle proporties zijn!
Vuist
Wij, als patiënten binnen de GGZ moeten ons feitelijk verenigen, opdat wij een vuist kunnen maken en zo meer en beter voor onze belangen op kunnen komen, want zonder strijd kom je in deze maatschappij nergens, moet ik helaas constateren. Naar mooie en terechte woorden wordt niet geluisterd; een urenlang debat heeft (veel) minder impact dan een persoon die met strijdlust een steen door een raam gooit (ben ik overigens geen voorstander van), want dat heeft veel meer aandacht dan die nette rede, en dat is weer het aspect van perceptie.
Naar de grootste schreeuwer wordt geluisterd en krijgt ook veruit het meeste voor elkaar (een zeer groot ingebakken nadeel van de democratie). Wij zijn dus een kwetsbare groep die lobbyisten op het binnenhof moet ontberen, en door onze ziekte slechts gefractioneerd over kan komen. En dus kunnen wij vaak aan de onderzijde van de maatschappij creperen.
Oproep
Vandaar mijn oproep aan die instellingen die zoveel projecten hebben in het buitenland, om ook eens in hun directe omgeving te kijken en aan de meest urgente gevallen hulp te bieden. De politiek roep ik op om ook eens naar de financiële noden van deze groep te kijken en daar ook wat voor te doen! Ter financiering adviseer ik dan om een paar top ambtenaartjes hun congé te geven, want dit soort lieden gaat er jaarlijks met vele tonnen mee vandoor (schande) of anders koop je toch een straaljagertje minder? Met die besparingen kun je alle grote en urgente problemen bij sociaal zwakste psychiatrische patiënt oplossen. Gezien het feit dat een zwakke, slechte financiële staat, zo slecht is voor je psychisch welbevinden, zou je dus kunnen spreken van een financiële behoefte van je ziel!
