Inleiding:
Wij allen ervaren goede en mindere tijden. Vrijwel het gehele jaar 2016, was voor mij helaas zo’n slechte tijd. Met als dieptepunt een uithuiszetting, met als gevolg een periode van dakloosheid.
Liever spreek ik van “thuisloosheid”, want we kunnen over het algemeen toch wel een dak boven het hoofd organiseren. Al was het maar dat je in Centraal Station Rotterdam de hele nacht binnen op een bakje mag/kan zitten (liggen mag niet!). Het is mijn bedoeling met dit stukje tekst om de “do and dont´s” van thuisloosheid aan te geven, zodat mensen, toekomstig getroffenen, hiermee hun voordeel kunnen doen.
Uithuiszetting:
Na een roerige periode met ruzies en rechtszaken trok ik uiteindelijk aan het kortste eind. Mijn particuliere huisbaas had gewonnen. Het heeft verder weinig zin om over de schuldvraag te praten, het voldongen feit was daar: de brief van de rechtbank dat ik binnen een week m’n huis moest verlaten. Wat doe je op zo een moment?
Wat ik niet deed was familie en vrienden informeren over dit feit. Schaamte misschien.. dat was een fout. Vooral de eerste dagen van thuisloosheid is het waarschijnlijk beter, evenals alles op een rijtje te zetten met de mensen die je willen en, voor korte tijd, kunnen helpen met onderdak. In mijn geval heb ik al mijn spullen in een loods opgeslagen en ben ik op de betreffende dag met rugzak en nog meer overbodige spullen de stad ingetrokken om opvang door instanties te bewerkstelligen. Kom ik gelijk op een eerste tip: Reis zo licht mogelijk. Je gaat veel lopen, organiseren, dus maak jezelf niet overbodig moe door te veel op je schouders te nemen (letterlijk).
Pasje van het CVD:
Eén van de eerste dingen die je moet regelen is een pasje van het CVD (Centrale voor Dakloosheid?*). Dit is belangrijk omdat je zonder dit pasje de nachtopvang niet inkomt. Ook belangrijk is bij het CVD niet je geduld te verliezen of zelfs te schelden. Je krijgt er te maken met veel bureaucratie maar je moet daar eerst afspraken maken voordat je verder kunt. Je staat dan dus al op straat en je hebt geen dak boven je hoofd. In mijn geval nam ik eerst een goedkoop hotelletje. Hostels zijn zeer thuisloos-onvriendelijk in Rotterdam… meeste hostels checken geen mensen in die een Rotterdams paspoort hebben… uiteindelijk kun je in de nachtopvang komen.
Nachtopvang:
Er zijn er ongeveer vier in de stad, allen vallen onder het CVD, maar ze hebben allemaal verschillende, autonome regels. Zo kan je bij opvang de Hille op Zuid overdag binnen blijven. Dit mag bij de andere opvanghuizen niet, dus in een keer uitrusten is dan niet mogelijk. Daar word je zelfs op zondag om een uur of acht s´ochtends op straat gezet. Het eerste wat mij opviel in de nachtopvang is dat je totaal niet maatschappelijk geholpen wordt. Een huis is absoluut geen prioriteit daar. Je moet “nachtjes” maken heet dat eufemistisch.. toen ik dit in de gaten kreeg dacht ik, ik moet maatschappelijke hulp gaan zoeken.
Maatschappelijke hulp:
In mijn geval ben ik bij de Bavo op de Mathenesserlaan (Parnassia groep) binnen gelopen. Dat werd uiteindelijk mijn redding, ofschoon ik aanvankelijk in tweestrijd stond, omdat zij alleen psychische verwarde of depressieve klanten aannemen. Ik hield mijn poot stijf en zei dat ik onder extreme stress stond daar het inmiddels midden oktober was en ik niet buiten kon en wilde slapen. Om kort te gaan men besloot me toch te helpen, omdat ik geen verslavingsverschijnselen had.. Wel werd ik volgestopt met rustgevende en verslavende pillen. Dat is de prijs die je moet betalen…
Publiciteit; “de Monitor”:
Uiteindelijk mocht ik voor de televisie, bij tv-programma “de Monitor”, mijn zegje doen als een soort klokkenluider en daarna ging het snel. Er werd een huis voor me geregeld. In totaal was ik een kleine vier maanden thuisloos wat kort is. (Al voelt het op momenten als een eeuwigheid.)
Even terug naar de nachtopvang in Rotterdam:
Daar klopt van alle kanten zeer weinig van, vooral in de winter / kou zijn er gewoon veel te veel daklozen. Van de politiek kunnen we hier weinig verwachten.. er wordt door het Leger des Heils grof geld verdiend aan de bestaande opvang en bed-bad-brood is vaak letterlijk alleen maar dat, met brood voor ontbijt en diner.
Conclusie:
Een uithuiszetting is 1 van de meest stressvolle gebeurtenissen in het leven… maar uiteindelijk komt ook aan slechte tijden een eind… maar je moet er wel aan werken. Sommige mensen die ik ontmoette hadden de hoop opgegeven; ze waren bijvoorbeeld al 11 jaar dakloos. Dit zijn mensen die niet anders meer willen, ze kunnen niet meer in een huis wonen, zeggen ze.
Dakloosheid geeft wel een enorme vrijheid als je ermee om kunt gaan… ook leer je van dakloosheid wie je vrienden zijn en kunnen hechte vriendschappen ontstaan… het is hard maar wel “echt” leven. Let wel, het kan ons allemaal overkomen (denk aan een echtscheiding, verlies van een goede baan, etc.) dus achteraf gezien had ik het niet willen missen al was het alleen al voor de ervaring… maar liever nooit meer!
* CVD is Centrum voor Dienstverlening
