Geachte Dame / Heer,
Ik kreeg een volkomen onverwachte rekening van 200 E zijnde de verplichte eigen bijdrage die iedereen moet betalen die aan de GGZ verbonden is, en wel van 2012. (Alleen deze groep!) Overigens is deze maatregel (voor dit jaar afgeschaft) zeer discriminatoir en daarom feitelijk ontoelaatbaar en in hoge mate stigmatiserend!
Onmogelijke situatie
Ik ben manisch depressief, en dat reeds heel lang (grotendeels on-gediagnosticeerd). Dit impliceert dat ik niets heb kunnen opbouwen en aldus is een rekening van 200E niet in te passen in mijn toch al hopeloze financiële positie. (De helft van de maand doet mijn pasje het niet daar ik dan maximaal rood sta.)
Bewustmaking
Ik wil U graag duidelijk maken wat het betekend om al zo lang (ik ben 57) een dergelijk levens ontwrichtende psychiatrische ziekte te hebben. Het is des te wranger daar ik (helaas) over een bovengemiddelde intelligentie beschik, waardoor het besef extra hard is. Ik heb Atheneum gedaan maar niet afgemaakt, door de toen reeds geopenbaarde ziekte. Ik heb dus geen koophuis, ik ben alleenstaand en heb geen werk (voor de diagnose was dat uitgesloten, nu beperkt mogelijk). Ik doe wel vrijwilligers werk. Het is zeer wreed te moeten beseffen dat je je (aanzienlijke) mogelijkheden, je kennis, je capaciteiten en je talenten alsmede je motivatie niet kan materialiseren! Voeg hierbij de maar niet aflatende precaire financiële positie, die eveneens van de tienertijd af tot aan nu bestaat, en die de laatste tijden alleen maar ernstiger geworden is, en U zult beseffen dat dit nu wel een onhoudbare situatie is en waar het woord: participatie maatschappij een welhaast elitaire klank voor mij krijgt! Ook mijn sociaal-maatschappelijke status is een extreem ellendig bijproduct van een psychiatrische ziekte, zoals dus in mijn geval manische depressiviteit en dit uit zich met name in alleen zijn en eenzaamheid, hetgeen ik: alleenzaamheid ben gaan noemen.
Symptomatisch voor velen!
Uiteraard is mijn situatie niet op zich staand; voor velen, GGZ gerelateerde gevallen, geldt een vergelijkbare situatie. Het was daarom naar mijn mening laf te noemen, om de 200 E maatregel te implementeren, en dan –zeer discriminerend- alleen voor deze groep! Het is natuurlijk heel gemakkelijk om geld weg te halen bij een dergelijk gefractioneerde groep: door de ziekte is het heel moeilijk om een eenheid te vormen tegen dergelijke politiek!
Collectieve politieke verantwoordelijkheid en schuld
De politiek en de individuele politici allen bij elkaar dragen naar mijn mening de verantwoordelijkheid voor de algehele situatie van de psychiatrie als geheel, maar ook voor het vaak kwijnende bestaan van de mensen met een psychiatrische ziekte. Ik vind dat U / jullie daar schuld aan hebben, als volksvertegenwoordigers en beleidsbepalers. De politiek en de politici hebben tegenwoordig geen al te beste naam meer, en dat is jammer maar daar kunt U / jullie alleen zelf iets aan doen! Handel op een verantwoorde wijze bij het nemen van beslissingen. De beste oplossing kiezen en niet een lapoplossing op basis van consensus! In plaats van alleen maar veel loze woorden, zou ik zeggen: het is nu tijd voor: geen woorden maar (positieve) daden!
Ik wens U wijsheid en daadkracht toe!
Ben Kura
(Ervaringsdeskundige bipolaire stoornissen)
