Kieft, Michel van Egmond, 2014, VI boeken
Wim Kieft (1962) wordt door de meeste mensen herinnerd als een goede voetballer, die bij Ajax zijn carrière begon en bij PSV en in het buitenland heeft gespeeld. Hij speelde 42 wedstrijden voor Oranje. Tijdens het EK van 1988 scoorde hij tegen Ierland met een kopbal. Hij stond nooit in de schijnwerpers, maar hield daar ook niet van. Nu heeft hij door Michel van Egmond een boek laten schrijven over zijn verslaving aan drank en cocaïne, die hem ongeveer twintig jaar lang in een ijzeren greep hield.
Het boek begint met zijn jeugd en jonge jaren, toen hij begon bij Ajax, hoe hij spelers als Gullit en Rijkaard leerde kennen. Hoe hij met de tram met zijn rode Ajax-tas naar trainingen en wedstrijden ging. Daarna gaat het over zijn topjaren als voetballer. Over de druk die hij ervaart om te moeten scoren. Over zijn eigen cameraschuwe houding. Over medespelers en trainers die hij mag, of juist niet.
Vervolgens komt hij in situaties terecht waarin hij begint met cocaïne en teveel drank. Deze situaties worden steeds frequenter, totdat zijn hele leven beheerst wordt door deze middelen. Hij gebruikt en drinkt alleen, op hotelkamers. Hij schaamt zich. Stoot mensen van zich af. Steekt zich in de schulden. En overal waar hij komt, beginnen mensen over die kopbal tegen Ierland. Na diverse afkickpogingen lukt het hem uiteindelijk. Schuldeisers, dealers en andere kwaadgezinden zitten achter hem aan en hij wil zo niet langer leven. Het lukt hem om af te kicken en hij komt in de schuldsanering terecht.
Het boek is open een eerlijk. Je krijgt als lezer echt een inkijkje in de leefwereld van Wim Kieft. Die schraal is, voor een groot deel bestaat uit angst en het onvermogen te genieten van succes. Wat betreft inhoud en vorm is de structuur niet helemaal logisch en duidelijk. De schrijver verspringt van het plaatsen van opdrachten uit het NA (narcotics anonymous, red.) werkboek van Kieft naar de vraag- en antwoordvorm en dan weer naar de ik-vorm in een willekeurige volgorde. Jeugdervaringen kunnen zo verspringen naar een situatie in een slaapkamer in Pisa (jaren later) en dan weer naar het heden, hoe Kieft zich op die dag voelt.
