Afgelopen donderdag overleed “s Landsch hardnekkigste protestzanger” Armand op 69 jarige leeftijd. In de zomer van 1967 brak hij door met het nummer ‘Ben Ik Te Min’. Met deze single stond hij veertien weken in de Top 40. Armand streed tegen de kruisraketten, het drugsbeleid, het grootkapitaal maar bovenal de burgerlijkheid. Hij was “forever Young”, Nederland is een stukje minder kleurrijk geworden.
Het levende icoon van de jaren 60
Hij schreef het bekendste protestlied uit de Nederlandse popgeschiedenis, schreef en componeerde in de afgelopen vijftig jaar maar liefst elf solo-studioalbums, bracht tientallen singles uit en speelde honderden zo niet duizenden malen in Nederland en daarbuiten. Decennia lang was hij het levende icoon van de jaren 60. Het afgelopen jaar laat zich, met de kennis van nu, lezen als de kroniek van een aangekondigde dood. Samen met de band The Kik nam Armand een album op met oud en nieuw materiaal uit zijn rijke oeuvre. 
“Een album met al die liedjes waar de meeste mensen niet naar luisteren,” zei hij er destijds zelf over. De afgelopen jaren werkte Armand nog met diverse andere acts als Jungle By Night, Rick de Leeuw, Benjamin Herman en Lucky Fonz III. Tot enkele weken voor zijn overlijden schreef Armand nog nieuwe muziek.
De eeuwige wietvelden
Dat Armand niet alleen herinnerd wordt om zijn hit ‘Ben ik te min’, blijkt uit de vele reacties in de dagen na zijn overlijden. Zoals de oproep via Twitter; ‘Vanavond om acht uur in het hele land één minuut blowen voor Armand’. Zelf zei hij ooit eens over zijn Cannabisgebruik, dat hij na zijn dood liever niet gecremeerd wilde worden. Hij gaf er de voorkeur aan door zijn vrienden te worden opgerookt. Dit onder zijn motto “Neem het leven niet te serieus, je overleeft het toch niet” Zijn platenmaatschappij omschrijft Armand als een bijzondere warme man met mooie uitspraken. Voor hij met een longontsteking in het ziekenhuis werd opgenomen, zag hij er nog goed uit. Armand overleed er afgelopen donderdag… vertrokken naar de eeuwige wietvelden.”
“Optreden was mijn leven en dit ging niet meer.
Mijn lucht was op, het licht mag uit”.
Armand
