Bijstandsgezin in Rotterdam

Verontrustende cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek. Hieruit blijkt dat het aantal kinderen dat opgroeit in een bijstandsgezin flink is toegenomen in ons land. Dit vooral in de grote steden, waarbij Rotterdam de teleurstellende koploper is. Maar liefst achttien procent van de kinderen in de Maasstad heeft ouders die gebruik maken van de bijstand. (Voor een deel is de stijging te verklaren door de instroom van Syrische kinderen.) Marieke is zo’n ouder. We zochten haar op om een beeld te krijgen waar iemand mee te maken heeft in deze positie, en te luisteren naar haar verhaal…

“Je gunt je kind toch het beste, nietwaar?”

“Sinds een paar jaar zit ik in de schuldsanering. Niet echt een pretje maar wel noodzakelijk. Het heeft in ieder geval voor wat meer rust in huis gezorgd. Ik weet nu dat alle rekening worden betaald, al heb ik daardoor maar heel weinig geld per week voor boodschappen”. Marieke (38) woont met haar tienjarige zoontje op een kleine flat in Rotterdam IJsselmonde. Op het eerste gezicht een leuk ingericht huisje, waarvan je niet direct zou verwachten dat je daar het woord ‘armoede’ mee in verband zou kunnen brengen. “Dat was juist het probleem denk ik achteraf. Ik wilde dat mijn kind dat had wat de andere kinderen in zijn klas ook hadden. Je gunt je kind toch het beste nietwaar? Waar ik geen rekening mee hield, is dat de ouders van al die kinderen waarschijnlijk een hoger inkomen hadden dan mijn bijstandsuitkering”.

“Binnenkomende rekeningen heel diep in de lade van een keukenkast.”

Marieke verteld tijdens een tweede kopje koffie verder. “Ik stak mijn kop in het zand, en tegelijk de binnenkomende rekeningen heel diep in de lade van een keukenkast. Dat ging een tijdje goed, tot de eerste schuldeisers kwamen aankloppen. Het ene gat met het andere vullen, blijft niet lang goed gaan, weet je. Ik raakte er behoorlijk gespannen van, en kwam alleen nog voor de meest noodzakelijke dingen het huis uit.” Op de vraag of Marieke het anders zou doen wanneer ze de tijd terug kon draaien, blijft het een tijdje stil. “Dit klinkt vast hartstikke dom… maar ik weet het niet. Ik wilde dat mijn zoontje mooie kleren aanhad naar school, en ik heb hem altijd erg zien genieten van het spelen op zijn spelcomputer. Had ik hem dit dan moeten ontzeggen? Dat is toch wel lastig hoor. Overigens was ik voor mezelf veel zuiniger. Maar ik wilde niet dat hij iets tekort kwam. Zeker niet op speciale dagen als zijn verjaardag en de feestdagen in december”.

“Ik heb het gevoel dat ik weer een beetje meedoe!”

Inmiddels ziet het leven van Marieke er heel anders uit. Ondanks het karige leefgeld dat na aftrek van de schulden is overgebleven, heeft ze een goede balans weten te vinden. “Ik heb het mijn zoontje allemaal eerlijk en goed kunnen uitleggen. Natuurlijk kan hij soms teleurgesteld reageren wanneer iets niet haalbaar is. Gelukkig is hij inmiddels wat ouder en begrijpt hij het hartstikke goed.  Verder maak ik veel gebruik van voorzieningen, waarvan ik destijds niet wist dat ze bestonden. In een prettig gesprek met mijn contactpersoon bij de gemeente, bleek ik in aanmerking te komen voor een aantal regelingen die mij nu erg helpen. Daarnaast kom ik ook weer vaker het huis uit. Voor mijn vrijwilligerswerk bijvoorbeeld. Ik help twee dagen per week bij de voedselbank. Soms best hard werken, maar altijd erg gezellig. Via het werk heb ik ook wat nieuwe mensen leren kennen. Ik heb het gevoel dat ik weer een beetje meedoe!”