Na zijn gedwongen vertrek naar een hotel, stak Martin na drie dagen zijn sleutel in het slot van de voordeur. De hond kwam hem vriendelijk kwispelend tegemoet. Een enthousiast en oprecht welkom dat in groot contrast was met de ijzige sfeer in de woonkamer. Zijn vrouw keek hem met roodomrande ogen aan vanaf de driezitsbank. Zijn twee puberzoons zaten ernaast met een argwanende maar verwachtingsvolle blik. Hij had het een paar dagen geleden niet meer voor zich kunnen houden en tijdens de zoveelste ruzie voor de voeten van zijn vrouw gegooid.
Ze had voorspelbaar hardvochtig en afwijzend gereageerd. Nu was het de beurt aan zijn zoons om kennis te nemen van zijn jarenlange verborgen worsteling. Hij had zich ingesteld op een minstens zo heftige muur van onbegrip. De laatste jaren was de relatie tussen hem en zijn kinderen al behoorlijk verslechterd. Ze waren zo anders dan hij. In tegenstelling tot zijn eigen zachte karakter, waren zij uitgegroeid tot typische stoere macho’s. De jongste begon al trekjes te vertonen van een voetbalhooligan terwijl de oudste zijn vrije tijd besteedde aan kickboksen. Er was maar bitter weinig dat hij van zichzelf in hen herkende. ‘Vertel het ze nou maar!’, zijn vrouw vond blijkbaar dat hij te lang in de deuropening was blijven staan. Hij nam plaats in de grote leren fauteuil zodat drie paar wachtende ogen hem als een vuurpeloton aanstaarden.
‘Gaan jullie scheiden ofzo?’, de jongste zoon doorbrak de stilte. Zijn vrouw liet smalend de lucht uit haar neus ontsnappen terwijl ze gemaakt glimlachte. Na een flinke teug lucht naar binnen te hebben gezogen, besloot hij het erop te wagen. ‘Jongens… ik wil er niet omheen draaien, ik heb het al lang genoeg verzwegen. Maar het is ook zo moeilijk en ik schaam me juist tegenover jullie’. Zijn vrouw wendde haar gezicht af. ‘Ik heb heel lang geworsteld met mezelf en met mijn lichaam. Afgelopen zomer ben ik tot het besef gekomen dat ik niet in het juiste lichaam zit. Ik zat er als het ware in opgesloten. Ik wil graag verder als vrouw, mijn rust vinden en kunnen genieten van een nieuwe ik’. De jongens keken elkaar aan en vervolgens met een spottend grimas richting hun moeder.
‘Moeten we dit echt serieus nemen.. is dit een grap ofzo?’ De oudste zei het terwijl hij langzaam opstond. Nog voor hij op de vraag van zijn zoon kon reageren, vulden de ogen van de andere zich met een mengeling van vuur en tranen. ‘Wat moeten we hiermee… ik wil geen manwijf als vader, donder toch gewoon op man!’. Hij wist dat hij niet op de steun van zijn vrouw hoefde te rekenen. ‘Laat het bezinken, ik weet dat het heftig is allemaal’. Nog voor hij zijn zin kon afmaken hadden zijn zoons hem duidelijk gemaakt niet meer van mening te veranderen. Zijn vrouw gaf hem de kans zijn spullen bij elkaar te zoeken. De tranen stroomden over zijn wangen terwijl hij de voor hem zo vertrouwde kledingkast opende. Na een paar minuten gestaard te hebben naar zijn garderobe, sloot hij met een zelfverzekerde klap de deuren. Beseffend dat hij deze na vandaag niet meer nodig had.
