Elk jaar organiseert de gemeente Rotterdam een netwerkdag voor de sociale organisaties; de Focusdag. Dit jaar op maandag 20 November was de jubileumeditie van 20 jaar met het thema: geluk. Burgemeester Aboutaleb hield in De Doelen een inleidende voordracht waarin hij vertelt dat hij bij de vele beslissingen die hij elke dag moet nemen vaak niet uitgaat van de regels maar van het geluk van de persoon over wie hij een beslissing moet nemen. Het belang van de mens staat dan voorop en niet de ambtelijke regels die bij het toeslagenschandaal van de Belastingdienst zoveel en ongekend onrecht hebben veroorzaakt.
Verder was er nog een conference in het plenaire programma, waarbij Merijn Ruis; psycholoog en liedjeszanger, er voor pleitte om op straat gewoon maar iemand aan te spreken… Je verwacht het misschien niet, maar dat vinden ze gewoon leuk! En voor je het weet heb je een waardevol gesprek met een onbekende waardoor allebei zich gelukkiger voelen..
Informatiemarkt
Daarna werd het publiek losgelaten op een onoverzichtelijke informatie markt met vele bij Denkraam bekende deelnemers; zoals Reakt, Antes, Corridor en vele anderen. Ook veel andere organisaties, totaal wel zestig waaronder bijvoorbeeld de organisatie voor NAH, dat is niet aangeboren hersenletsel. Je zult maar op je achterhoofd vallen. Het Basisberaad was er ook, de Pauluskerk helaas niet…
Voorstelling: Verloren Onschuld
Het meest indrukwekkend in het programma van workshops, trainingen en lezingen was voor mij de voorstelling ‘Verloren Onschuld’ van het Rotterdams Wijktheater. Er zijn twee acteurs die in wisselende rollen het hele drama van de Toeslagenaffaire in beeld brachten. Hier werden zo’n 24.000 volwassenen en 25.000 kinderen het slachtoffer van. Het startte in 2005 met het aannemen van de toeslagen fraude wet door de Tweede Kamer. De oorzaak was fraude, gepleegd door Bulgaren van wie er zes veroordeeld werden voor hun oplichterij.
De fraudewet voorzag in terugbetaling plus boete als de eigen bijdrage niet op tijd werd betaald. Pieter Omtzigt vroeg om uitzonderingen en zette zich volop in om de slachtoffers van de fraudewet recht te doen. De Belastingdienst hanteerde ‘risicoprofielen’ met duidelijke criteria die discriminatie inhielden en vaak ook racistisch van aard waren. Mensen uit bepaalde stadswijken of uit een zeker land van afkomst kwamen op een zwarte lijst en werden als mogelijke fraudeurs extra in de gaten gehouden.
“De goeden mogen onder de kwaden lijden” zei de verantwoordelijke staatssecretaris. En die ‘kwaden’ werden als ze hun eigen bijdrage van 150 Euro één keer niet konden betalen meteen verplicht 43.000 Euro of meer terug te betalen, zonder duidelijke informatie over hoe die betaalplicht was ontstaan. Het algoritme van de belastingdienst selecteert en dan hoeven de ambtenaren niet na te denken.
Gevolg: huisuitzetting wegens huurschuld; ruzie met de bewindvoerder; gezinnen op straat; kinderen van de ouders afgepakt en onder voogdij geplaatst; familieproblemen en geweld; enkelband om na veroordeling; controle van brieven en andere inbreuk op de privacy; water en electriciteit afgesloten; geen meubels meer, geen vakantie. Ongekend onrecht.
Is het je overkomen of aangedaan door de overheid? Door de activiteit van Renske Leijten en Pieter Omtzigt is er een einde aan dit drama van ongekend onrecht gekomen. Maar nu duurt de afhandeling weer jaren dankzij onze verkrampte bureaucratische democratie… Of zou er een nieuw sociaal contract komen dat de rechten van de burgers én de boeren respecteert ?
