Een week vol uitersten

Je hebt van die weken…

Wat een week is dit zeg. Ik word geslingerd van emotie naar emotie. Afgelopen donderdag stapt mijn beste maatje na 2 jaar verkering in het huwelijksbootje. Een fraaie plechtigheid luidt voor hem een mooie periode in. Een dag later is in Spijkenisse de BBQ schuine streep huwelijksfeest. 2 jaar geleden neem ik afscheid van de alcohol en deze avond maakt me weer eens duidelijk dat de mens geen alcohol nodig heeft om een gezellige avond te hebben. Met goed gezelschap in de vorm van een uiterst grappige oom van mijn vriend uit het oosten van het land heb ik in tijden niet zo gelachen. Mijn kaken doen er nog zeer van. De rest van het gezelschap wordt echter met het kwartier luidruchtiger, op een gezellige manier dat wel.

Enigszins uitgeblust kom ik begin van de nacht thuis. Een paar uur later gaat mijn wekker alweer. Ik reis in de ochtend van de 31^e augustus per trein naar het Drentse Emmen om een weekje op de katten van mijn pleegouders te passen. Pa en ma laten mij af en toe invliegen als ze een paar dagen weg willen. Die mensen betekenen veel voor mij, ben dus niet te beroerd om af en toe wat terug te doen. En een paar dagen rust zijn zeker geen overbodige luxe, de eerste 3 weken van mijn 4^e relatie hakken er aardig in, in positieve zin dat wel. Door een wat strakke planning zie ik echter mijn ouders niet, zowel bij aankomst en vertrek morgenochtend lopen we elkaar mis. Erg jammer, maar niks aan te doen.

Echter de hectiek houdt na morgen niet op. Zondagochtend vroeg vertrek ik zelf naar Zuid-Frankrijk met de hogesnelheidstrein om een oude vriend te begroeten. Maandag 9 september hoop ik voor de 60^e keer de top van de Mont Ventoux te bereiken, de mythische berg uit de Tour de France in de Provence. Per racefiets uiteraard en zonder motortje. Een berg vol met herinneringen. De berg waar ik 59x met veel plezier tegen aan ben geklapt. Veelal met mijn tweelingbroer maar ook dikwijls alleen.

Ik zie er echter weer als een berg tegen op. De zin is er om er weer tegen aan te gaan maar de somberheid knaagt aan me sinds een aantal jaar. Vorig jaar, paar kilo te zwaar, is het knokken tegen mezelf en de zwaartekracht om boven te komen. Waar ben ik in godsnaam mee bezig is een gedachte die meer dan eens opkomt tijdens de laatste beklimmingen van de berg. Anno 2019 is mijn gewicht wat gezakt en hoop ik zowel mentaal als fysiek soepeler boven te komen. Krakend op stroken van 12% en je de zin van het leven afvragend is echter niet bepaald een prettige combinatie. Toch knok ik door en zal ik weer boven staan maandagmiddag. Een metafoor voor de wat moeizame laatste 6 jaar.

Om het mezelf nog wat vermoeiender maken ga ik morgenavond met mijn vriendin en een goede vriendin naar de IT marathon in de bioscoop van Schiedam. Avondje gezellige clown kijken. Chapter 1 en chapter 2 van de remake uit 1990 die sinds gister uit is achter elkaar. Flinke zit wordt dat. Omdat ik mijn vriendin altijd netjes thuis afzet wordt het niet voor 1h30 dat ik in mijn bed zal liggen. Als je wat wilt in het leven moet je er wat voor over hebben zeggen ze.