De dikke film en serie recensie van oktober

Het is oktober. Ik pak graag een filmpje mee en schrijf ik schrijf er ook nog eens graag over. Deze maand drie films en een serie die ik bekeken heb. Begin oktober ga ik naar de Joker, half oktober kijk ik zowat de complete serie van La Casa de Papel op Netflix en deze week bezoek ik de Liefhebbers en Fisherman’s Friends. Een kleine terugblik in de vorm van een nieuw artikel voor Denkraam.

De Joker

De Joker is al voor release het gesprek van de dag. De film zou een stereotypering van verwarde personen zijn en de afkeer tegen dit soort mensen vergroten. Bepaalde media bestempelen de film als stigmatiserend. In mijn ogen is een film een cultureel en kunstzinnig fenomeen. We leven in een wereld vol stigma. Voldoe je niet aan de norm, hop stigma. Denk je anders, zie je er afwijkend uit, hop stigma. De Joker laat het verhaal zien van een man met veel psychische problemen en later in de film ontspoort in psychopathisch gedrag. In eerste instantie is de film niet gewelddadig, pas later in de film vindt er geweld plaats.
De Joker is de badass in de Batmanfilms. In het fictieve Gotham City waar anarchie heerst ontvouwt zich het verhaal van een gewone man die komediant wil worden. Hij lijkt weinig gezien, de man is onder behandeling bij de Amerikaanse variant op GGZ. Hoe werd de Joker de Joker, dat is de hoofdlijn van de film. Joaquin Phoenix zet een uiterst sterke rol neer. Heerlijk geacteerd en overdreven realistisch neergezet. Als ervaringsdeskundige kan ik me inleven in het hoofdpersonage met de aantekening makend dat ik geweld ten alle tijde afkeur.
Het ontroert want een psychische aandoening is zeker geen aandachttrekkerij. In het leven zeul je je rugzak, hoe groot of klein dan ook, altijd met je mee. Met goede behandeling en de juiste medicijnen kan je een goed leven leiden. Een film als de Joker zet op een harde manier hoe het akelig mis kan gaan. Helaas blijkt in het dagelijks leven dat er veel van dit soort mensen zijn. Sterker nog, ieder mens kan ontsporen. Gelukkig zijn er in dit land niet veel excessen. De film laat ook zien dat het belangrijk is dat de kwetsbare man of vrouw gezien of gehoord wordt. Een kleine moeite maar misschien verkleint het de kans dat het de foute kant opgaat.

La Casa de Papel

Het is september, ik heb een nieuw meisje. Samen kijken we naar La Casa de Papel op Netflix. Helaas strandt deze nieuwe relatie al op 1 oktober. Niet getreurd want half oktober zit ik een kleine 2 weken in Emmen, op de account van mijn zusje kan ik verder kijken naar de deze Spaanse hitserie. Voor mijn laatste relatie wel eens wat lovends over gehoord. De eerste 7 afleveringen met mijn vriendin werken verslavend, je wilt gewoon verder kijken. De serie vertelt over een groep vrienden die de Spaanse bank overvallen. De serie lijkt een gewelddadige inslag te hebben maar verderop in de serie blijkt dat het redelijk gewone mensen zijn met een ideaal. Ze gijzelen de bank en er ontvouwt zich een soapachtige toestand met thema’s als liefde en een strijd om de macht binnen een groep.
De “bende” wordt geleid door een uiterst charismatische professor die het hele plan van A tot Z in zijn hoofd heeft. Zijn rechterhand blijkt een man met terminale ziekte, Berlin. Beiden worden ijzersterk neergezet, de dialogen zijn messcherp en Spaans gevloek krijgt een nieuwe dimensie. Heerlijk om naar te kijken. De rechercheur van de politie die onderhandelt tijdens de gijzeling krijgt zonder dat ze het weet een passionele relatie met het brein achter de overval, een verrassende wending. Uiterst goed geschreven.
Voordat ik nog meer ga verklappen, ga deze serie gewoon zelf kijken. De serie heeft in mijn ogen niet zo veel met geweld te maken. Het komt er in voor maar wat de boventoon voert is liefde en hechte vriendschap. Samen hebben ze een idealistisch doel. In de rush van 6 dagen jaag ik de overige 23 afleveringen er doorheen. Iets te veel serie in korte tijd, ik wil het geheel nog eens bekijken als het op DVD verschijnt. De verfijnde verhaallijn is uitermate vakkundig in elkaar gezet. In de haast van een moment ontgaat je nog veel als je niet goed oplet. Begin volgend jaar komt er een vervolg. Tegen die tijd toch maar eens een abonnement op Netflix aanschaffen, dan ga ik er nog een keertje goed voor zitten.

De Liefhebbers

Afgelopen donderdag ga ik met een vriendin naar de Liefhebbers. Mijn broer zou ook meegaan maar hij heeft er goed aan gedaan om weg te blijven. Uitermate teleurstellende film. Vorige week maandag over deze film een item gezien in De Wereld Draait Door. Klinkt veelbelovend, een vader van een gezin, de Liefhebbers, die te horen krijgt dat hij Alzheimer heeft. Enigszins nieuwsgierig pak ik de metro en ga ik er eens goed voor zitten in Cinerama. De film vertelt over de uitwerking hiervan op zijn vrouw en volwassen kinderen.
Ik heb zelf met dementerende mensen gewerkt, in een vroeg stadium en met mensen op een gesloten afdeling. Al met al redelijk geacteerd maar de film op zich kon me weinig bekoren. Jeroen Krabbé zet het wel geloofwaardig neer maar van de ziekte Alzheimer wordt bar weinig getoond, het gaat meer over de troebele verhoudingen in zijn gezin. Ben niet gauw negatief over een film maar deze film is zonde van mijn geld, zelfs met €2,50 Rotterdampaskorting.

Fisherman’s Friends

Een dag later ga ik met een “delegatie” van GGZ Delfland naar een andere film. Het Delftse filmhuis Lumen is plaats van handeling. Voor het schappelijke bedrag van €2,50 kijken we naar Fisherman’s Friends, een mierzoete film over een muziekmanager die aan de kust van Engeland een groep zingende zeemannen ontdekt, gebaseerd op een waargebeurd verhaal.
Echt een stevig verhaal heeft de film niet, de plaatjes aan de Engelse kust zijn echter mooi geschoten en de zeemansliederen klinken goed. Zijdelings aan het hoofdthema ontstaat een liefde tussen de manager en een zeemansdochter. De manager lukt het om met zijn ontdekking door te breken in de hitlijsten. Grappige feel-good movie maar het is maar goed dat ik hier niet de volle mep voor betaald heb. Halverwege sukkelde ik haast in slaap. Ik als ex-alcoholklant kreeg bij het zien van de film haast dorst, die Engelsen zijn niet bepaald vies van een slokje. Gelukkig heb ik een cola’tje bij me.