We hebben het weer achter de rug… “de mooiste tijd van het jaar”. Terwijl we de bitterballensmaak vermengd met champagne van de laatste nieuwjaarsreceptie nog in de mond hebben, staat februari te trappelen van ongeduld. Het moment waarop menig persoon enigszins gegeneerd moet erkennen dat de goede voornemens nu al voor het derde jaar op rij een snelle dood zijn gestorven…
Steeds feller tegenover elkaar
Ondanks de tot nu toe zachte winter, blijft het nieuws echter bikkelhard. Het vluchtelingenvraagstuk lijkt een vast onderdeel van het journaal te zijn geworden, zo ook de verdeeldheid onder de bevolking. Voor en tegenstanders komen steeds feller tegenover elkaar te staan. De schokkende gebeurtenissen in Keulen, zorgen hierbij voor een nieuwe dynamiek. De stok om mee te slaan lijkt gevonden. De beelden van mensen met spandoeken met teksten als “Een asielzoeker met een volle zak, pakt uw dochter met groot gemak”, hebben een andere lading gekregen. Nadat deze mensen eerst werden neergezet als asociale en simpele Tokkies, lijkt nu het “hebben ze toch gelijk gekregen” de boventoon te voeren. Voeg daar aan toe dat een deel van de daders in Keulen naast onder andere een aantal asielzoekers, bestond uit Marokkanen en het beeld is compleet. Vluchtelingen zijn eng en gevaarlijk, en van Marokkanen is dit herbevestigd… en dat allemaal door de Islam. 
Waarom moeilijk doen als het ook zo makkelijk kan? Iedereen in een hokje stoppen, dat vervolgens als fout en minderwaardig bestempelen, en dan vooral niet meer nuanceren. Er zijn politici die daar veel succes mee hebben…
“Graag gedaan hoor mevrouw”
Dat de werkelijkheid juist bestaat uit nuances, realiseerde ik mij in de week voor Kerst. Na een bioscoopbezoek uit de metro stappend, liep ik in de richting van de poortjes om uit te checken. Op ruime afstand zag ik een jonge vrouw met lang blond haar, die met haar fiets tussen de poortjes vast was komen te zitten. Dichterbij gekomen, bleken drie jongens haar te hulp te zijn geschoten. Waar andere reizigers geen aandacht hadden geschonken aan de jongedame in haar benarde positie, stelden zij haar gerust, en zorgen ervoor dat ze een paar minuten later veilig met haar fiets aan de andere kant van de poortjes stond. 
Ze hadden beleefd “graag gedaan hoor mevrouw” gezegd, alvorens ze hun weg vervolgden. Toch waren dit drie jonge mensen afkomstig uit dat foute en minderwaardige hokje. Waar ze volgens de normen van dat hokje “hoer” hadden moeten roepen om haar vervolgens wellicht verder te lastig vallen, bleken deze Marokkaanse jongens hele gewone en vriendelijke medeburgers te zijn.
Je moet ze wel willen zien…
Of wat te denken van de oudere en slecht ter been zijnde Bulgaarse straatkrantverkoper, die ik een paar dagen later gadesloeg. Een hoogzwangere dame kwam waggelend met een doos boodschappen de winkel uit. De straatkrantverkoper twijfelde geen moment en nam de doos uit haar armen. Vervolgens liep hij met haar mee naar de auto en zette de doos met een stralende glimlach in haar kofferbak. Terwijl ik naar huis liep, bedacht ik mij dat dit soort mooie momenten er waarschijnlijk in overvloed zijn, maar je ze wel moet willen zien… Natuurlijk gaan er genoeg dingen fout in onze samenleving, maar laat dat er niet voor zorgen dat we blind worden voor de goede en mooie dingen.
